De tranen sprongen de vicepremier in de ogen toen ze in het tv-programma ’College tour’ haar dochters hoorde vertellen welke impact de bedreigingen aan haar adres op het gezin hebben.

,,We dachten dat Nederland een tolerant land was. Nu kan mijn moeder door de bedreigingen de straat niet meer op’’, zegt een van haar dochters. De andere vreest dat haar moeder hetzelfde lot wacht als de vermoorde Els Borst. ,,We hopen dat ze een andere baan zoekt’’, zeggen ze samen.

Kaag is helaas niet de enige bestuurder die de mikpunt van politiek hooliganisme is. Het laffe intimideren is een toenemende plaag voor bestuurders, van ministers en Kamerleden tot lokale bestuurders aan toe. Sinds de coronacrisis is er een fikse toename van rechtszaken waar deze querulanten terechtstaan.

Maar het maakt allemaal niet veel indruk, (doods)bedreiging, bangmakerij en het op de persoon spelen zijn inmiddels in het publieke debat geworteld. Nota bene het parlement zelf doet daar geregeld in alle openheid aan mee.

De angst zit er diep in bij de Kagen na, onder meer, het huisbezoek van fakkeldragers. De afweging tussen politieke ambitie en levensgeluk slaat voor de D66-partijleider daardoor niet meer zo vanzelfsprekend door naar haar carrière in het landbestuur.

Het liefst vertrekt het hele gezin per direct uit het land. Begrijpelijk, maar het dilemma voor Kaag heeft verstrekkende gevolgen. Een vlucht uit de politiek zou betekenen dat de schuldige wint en het slachtoffer verliest.

En wie volgt nog meer?

Een triomferende dader is de doodsteek voor het openbaar bestuur. Spijtig voor haar liefhebbende dochters, maar Sigrid Kaag, en Sigrid Kaag alleen, moet bepalen wanneer zij klaar is met de politiek, of de politiek met haar.