Iemand vraagt wat ik zoal doe de hele dag, nu ik alweer bijna drieënhalf jaar met pensioen ben. Ik zeg: stukjes schrijven. Ik schrijf elke dag een stukje op Wordpress en twee keer per week een column voor de krant. Zo, zo, dus negen stukjes per week? Nee, zeg ik, nooit meer dan zeven stukjes per week, want de columns voor de krant degraderen daarna tot een gewoon stukje. Het is niet anders.

Heb je dan nog andere hobby’s, blijft hij doorzeuren. Nee, zeg ik, verder doe ik niks. Althans, dat is het streven, om überhaupt zo weinig mogelijk te doen, tegen niks aan is het beste. Ik probeer wel elke dag rond de vierduizend stappen te doen, maar dat mag je absoluut geen hobby noemen. Dat is echt een verplichting, een tegemoetkoming aan mijn gezondheid, een compromis tussen leven en dood, een noodzakelijk kwaad, een brandoffer, een zoenoffer, het kan me niet schelen hoe je het noemt, maar het is geen hobby en ik doe het ook niet voor mijn plezier.

En verder? Hij hield niet op. Ik wilde niet over het huishouden beginnen, want dat is zo’n uitgekauwd onderwerp, en lezen, dat doet toch ook niemand meer? Laatst kwam een collega helemaal bezweet op het werk, hij was in alle vroegte naar de sportschool geweest en vroeg of ik wel eens naar de sportschool ging. Ik moest lachen en zei dat ik twee keer per week naar de Fit Studio in Monnickendam ging, maar alleen voor de gezelligheid, en ik vroeg of hij wel eens een boek las. Hij verslikte zich bijna en het trainingsjackje dat hij bezig was uit te trekken raakte helemaal in de knoop.

Ondertussen zie ik dat het heel mooi weer is geworden en misschien moet ik vandaag dan toch nog maar even een stukje gaan fietsen, anders zit ik de hele dag binnen. Ik ken mensen die twee keer per dag echt serieuze kilometers maken, maar ik doe alleen even een rondje Monnickenmeer. Dat is voor mij voorlopig genoeg.