Een derde is bang door een natuurramp getroffen te worden. Drie jaar terug was dat nog een kwart, peilde het Hoogwaterbeschermingsprogramma.

Verwachtte in 2020 nog maar tien procent dat Nederland over honderd jaar onbewoonbaar is, nu denkt een derde daar zo over. Aan de slag dus, meent het overgrote deel om de strijd tegen het water ook in de toekomst te blijven winnen. Op hetzelfde moment laat het visumbureau weten dat het aantal visumaanvragen voor verre reizen explosief gestegen is.

Hebben we het over klimaatzaken, dan zijn nieuwsberichten maar al te vaak moeilijk met elkaar te rijmen. Tussen duurzame droom en daad, lijken naast wetten en praktische bezwaren ook gewoontegedrag en de angst om iets te missen in de weg te staan. Lijkt het lastig om veel verder dan de volgende vakantie te kijken.

Willen we Miami en Jakarta eerst nog in het echt zien voordat de steden binnen een paar decennia door een stijgende zeespiegel onvermijdelijk onder water komen te staan. Klimaat lijkt anno nu nog steeds een keuzemenu.

Voor een bedrijf als Shell die de enorme winst niet besteedt aan een radicaal groene omslag. Voor de overheid die drukdoende is plek voor de vluchtelingen van vandaag te vinden, maar er geen seconde aan denkt zelf de klimaatvluchtelingen van morgen te kunnen leveren.

Niet gek dat groene keuzes voor de gewone man kunnen voelen als emmertjes water naar de zee dragen. Maar willen we straks, vanuit het vliegtuig gezien, geen Zwolle aan Zee en Amsterdam als het nieuwe Atlantis aanschouwen, zullen we toch meer moeten doen dan alleen onze angsten benoemen. Vandaag is de perfecte dag om het ietsje groener te doen.