Zo’n 250 bezoekers zijn neergestreken in de mooie theaterzaal van het etablissement, waar de temperatuur al snel tot tropische waarden oploopt.

De aanloop van vier jaar kan negatieve gevolgen hebben op het spel en de inspiratie van de spelers: een te lange aanloop levert vaak niet het beste resultaat. Regisseur Karianne Regter heeft ook nog met ’Contact’ van Emile Lotz een lastige opdracht bij haar debuut. Het begint al met de setting: het decor is verdeeld in twee appartementen. Een virtuele muur verdeelt de woonruimtes. Acht acteurs, van wie twee een dubbelrol hebben, maken het complexer. De lange aanloop helpt ook al niet, maar wat wel helpt, is de ervaring die de leden van Vondel meenemen.

Het verhaal: Paul is een vrolijke vrijgezel, die een beetje naar wordt van de steeds terugkerende vraag: heb je al een meisje? Na enkele mislukte pogingen via een contactadvertentie komt hij bij toeval Debbie tegen. Direct verliefd, probeert hij de werkelijkheid aan zijn verzonnen verhaal aan te passen, wat natuurlijk een ingewikkelde situatie veroorzaakt. Moeder Sylvia heeft haar goede kledingsmaak niet op haar zoon over weten te brengen. Buurman Lex en zijn kortdurende scharrel Wendy duiden hem als ’lulletje rozenwater’, een goede typering. Collega Frank en zijn vrouw Margot dringen zich erg aan Paul op.

(Tekst gaat door onder de foto)

Vondel weet zowel jong als oud naar de zaal te trekken. De spelers zetten een degelijke voorstelling neer, met een prima tekstkennis, leuk spel en goede improvisatie. Regelmatig klinkt een goede lach door het publiek.

Het verhaal kent een traag begin, wat met goed spel geprobeerd wordt te verhullen. De microfoonversterking is niet altijd evenwichtig, waardoor er wel wat tekst verdwijnt. De scheiding tussen de appartementen wordt ook niet altijd goed gerespecteerd, de getrokken lijn op de vloer ten spijt. Scènewisselingen duren hier en daar wel wat lang, evenals de pauze. Maar deze punten mogen de pret absoluut niet drukken.

(Tekst gaat door onder de foto)

De rollen, groot en klein, worden als vanzelfsprekend neergezet. Enscenering, decor, kleding en spel: het klopt allemaal. Alle spelers beschikken over de juiste mimiek, wat de rollen enorm versterkt. Heel grappig is de snelle, noodzakelijke, verkleding die Paul in Lex verandert en omgekeerd.

Vondel heeft met haar acht spelers een mooi resultaat behaald en de acteurs spelen met gemak en enthousiasme, wat op de kijker overspringt. Fijn dat ze terug zijn op het podium.