Enkele jaren later stappen ze in Nederland in het huwelijksbootje en krijgen ze twee dochters. Het echtpaar kijkt terug op een liefdevol leven.

John Elmensdorp groeit op in Jakarta, op het Indonesische eiland Java. Als Indonesië onafhankelijk wordt verklaard, wordt het gezin gedwongen naar Nederland te vertrekken, tenzij ze de Indonesische nationaliteit aannemen. Dit omdat Johns vader Nederlands is. Terwijl zijn ouders ervoor kiezen te blijven, besluit de eigenzinnige John als verstekeling mee te gaan op een schip richting Nederland. Hij is dan 18 jaar. Eenmaal in Nederland aangekomen, wordt hij door de regering naar Nieuw-Guinea gestuurd, dat destijds nog onder Nederlands bewind staat. Zowel in Nederland als in Indonesië is hij niet welkom.

Redder in nood

„We ontmoetten elkaar in het zuiden van Nieuw-Guinea, in de oerwouden, in Merauke. Ik gaf daar les aan Nederlandse kinderen van wie de ouders werkten in de rijstfabriek”, vertelt Loes. Als ze op een dag naar de tandarts gaat, valt haar tas van de boot het water in. Loes: „Dat was natuurlijk verschrikkelijk, want alles zat er in, zowel mijn paspoort als portemonnee. Maar gelukkig was daar opeens John, mijn redder in nood. Hij twijfelde geen seconde en ging het water in om mijn tas te pakken. Wat was ik opgelucht!”

Vonk

Loes en John raakten aan de praat en blijken bij hetzelfde bedrijf te werken, John als monteur. Al snel slaat de vonk over. Als Loes haar tijd als juf in Nieuw-Guinea erop zit, besluit ze terug te gaan naar Nederland. En bij het afscheid weten de verliefden één ding zeker: ze zien elkaar zeker weer terug.

Al met al duurt het nog anderhalf jaar voor John naar Nederland kan komen. Ook de ouders van John besluiten alsnog naar Nederland te vertrekken - als spijtoptanten - en ze komen zelfs eerder aan dan John zelf. Vrij snel erna stappen John en Loes op 29 januari 1963 in het huwelijksbootje in Amsterdam. Na vijf jaar wordt het huwelijk bekroond met dochter Annemarieke en drie jaar later volgt dochter Tamar. In de flat in Amsterdam kon John niet aarden. Hij miste de tuin en ruimte die hij kende in Jakarta. Daarom besluit het gezin te verhuizen naar Bovenkarspel. Dochter Annemarieke: „Ik kijk terug op een blije en gelukkige jeugd. We konden in Bovenkarspel lekker buiten spelen, bij de sloot en in het park. We hadden ook veel huisdieren. Met een fijn gevoel kijk ik terug op de uren dat ik samen met mijn vader in de volkstuin werkte.”

Het echtpaar Elmensdorp kijkt terug op een gelukkig leven samen. „Natuurlijk hebben we ook wel eens momenten gehad dat we het even niet eens met elkaar waren. Maar het stond altijd als een paal boven water dat we het liefst bij elkaar waren. En we vulden elkaar mooi aan: John had bijvoorbeeld groene vingers en was erg handig, terwijl ik dat totaal niet ben.”