„Het was een andere tijd. Nu gaat het, ook in Suriname, allemaal anders.”

Toch kijken ze terug op 65 gelukkige huwelijksjaren, waarvan een groot deel in Nederland.

Ramba is slechts enkele jaren naar school geweest. Daarna hielp ze haar moeder in de huishouding en werkte ze buiten op het land. Na hun huwelijk woonden ze de eerste drie jaar in bij de ouders van Harry, daar werden ook de eerste drie kinderen geboren. Vervolgens bouwde de vader van Ramba hun eigen huis, op hetzelfde perceel. Daar werden de andere twee kinderen geboren. 44 jaar geleden kwam Harry eerst naar Nederland, nadat een broer en een zus van Ramba hem voor waren gegaan. Harry kon aan de slag in Enkhuizen, bij Bogra Uitvaartkisten. Na een half jaar kwamen Ramba en hun vijf kinderen ook.

„Een nieuw land, maar het viel me mee”, zegt ze daarover.

„Al was het wel koud”, glimlacht ze. Hoewel ze de Nederlandse taal aardig machtig zijn, spreken ze onderling nog altijd Hindi. „Maar de elf kleinkinderen en zeven achterkleinkinderen spreken het niet meer.”

Vakantie

Na tien jaar arbeid werd Harry afgekeurd, z’n rug wilde niet meer. „Maar de kinderen wilden in Nederland blijven, dus wilden wij ook niet meer terug”, aldus Ramba. De jaarlijkse vakantie ging wél elk jaar naar Suriname. Maar de laatste vijf jaar zijn ze niet meer geweest. „Ik zou nog wel willen, en kunnen. Maar voor Harry gaat het niet meer”, zegt Ramba weemoedig, doelend op zijn diabetes en dementie.

De vele bossen bloemen in de kamer getuigen dat deze briljanten huwelijksdag niet ongemerkt voorbij gaat en het stel krijgt ook de komende tijd nog veel bezoek. „We gaan nog even door met z’n tweeën”, sluit Harry af.