Na mijn eerste griep in de week voor kerst, waren mijn man en kinderen aan de beurt, en juist als alles weer start in het nieuwe jaar heb ik de volgende griep alweer te pakken.

Tussen al het ziek zijn door vierden we de feestdagen, bleef de werktelefoon overgaan, begon het schoolritme weer, moest de kerstboom afgetuigd, en bleef de was zich maar opstapelen in de wasmand. Ziek of niet, het leven ging gewoon door in ren- en vliegstand.

Tot ik op een avond grieperig op bed belandde met ons verdrietige dochtertje van negen maanden jong. Tandjespijn. Terwijl zij op mijn borst snikkend tot rust kwam, kwam er plotseling een serene kalmte over me. Al het geren en gevlieg, al het gevoel van verantwoordelijkheid en daar wel of niet aan voldoen, viel even in het niet bij dit moment.

Heel even werd ik er weer bij bepaald dat het leven niet draait om rennen en vliegen, maar om te doen wat we kunnen wanneer we dat kunnen. En soms betekent dat dus even pauze - uitzieken, voor jezelf zorgen, tot je uitgerust weer aan de slag kunt gaan.