Ten Holts oeuvre, waaronder het wereldberoemde Canto Ostinato, is grotendeels in Bergen tot stand gekomen. Ten Holt en Bergen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Daarom verdient de componist een gedenkplek in de gemeenschap, zo was het idee.

Dinsdagmiddag is de zaal in het Bergense museum gevuld met zo’n 200 belangstellenden, vrienden en familie van de overleden componist. De weduwe van Ten Holt, Colette Noël, vertelt aan het begin van de bijeenkomst dat ze aanvankelijk een ander idee had van hoe een kunstwerk voor haar echtgenoot eruit zou kunnen zien: ,,Twee jaar na Simeons dood zag ik op de KunstRAI een werk met witte doeken, waartussen metalen elementen bewogen. Door het licht dat erop stond, ontstonden op het doek allerlei amorfe patronen. Ik vond het passen bij zijn melodieën, die ook zweven en draaien in de ruimte tot ze een plek onder het licht krijgen.”

,,Het was alleen niet praktisch om zoiets te maken voor de openbare ruimte”, vervolgt ze. ,,Veel te kwetsbaar.”

Leo Vroman

Het werd uiteindelijk Jeroen Hennemans portret van staal van Leo Vroman boven de bibliotheek van Gouda dat tot inspiratie leidde voor het werk dat ook van Ten Holt werd gemaakt. Henneman, die de lucht als drager van een beeld ziet, vertelt aan het publiek dat alle lijnen functioneel moeten zijn in een portret. ,,Ik bedacht om Ten Holt ergens naar te laten kijken: dat werd een notenbalk die hij voor zijn gezicht houdt. Maar dan is combinatie van de ogen en de notenbalk nog wel lastig. Je wilt natuurlijk niet dat hij scheel kijkt wanneer hij die notenbalk bekijkt.”

(Tekst gaat door onder de foto)

Dan is het moment daar: Matthijs Koornheeft, de kleinzoon van de componist, en burgemeester Lars Voskuil onthullen aan het eind van de middag het beeld: een stalen tekening dus van Simeon ten Holt. ,,Hij heeft dezelfde trui aan als Leo Vroman”, zegt Henneman tot hilariteit van het publiek.

,,Mooi hoor”, zegt bezoeker Linda Gelauff. ,,Ik vind het heel sprekend.”

Ze zegt groot fan te zijn van Ten Holts werk: ,,Het is muziek maken met zo min mogelijk instrumenten. Op geraffineerde wijze worden blokjes muziek achter elkaar gespeeld met steeds een wissel erin. Ik kan, als ik er lang naar luister, er zelfs een beetje van in trance raken. Het is niet voor onder de afwas, je moet er echt even voor gaan zitten.”