Belle is 35 en heeft een aantal relaties achter de rug. Ze gaat ervan uit dat het hierbij blijft. „Mensen zeggen soms dat ik de ware simpelweg nog niet tegen ben gekomen. Maar om eerlijk te zijn, denk ik dat ik zelf gewoon geen ware ben. Voor wie dan ook.

Ik ben gecompliceerd. Dat weet ik, maar het is me ook vaak genoeg verteld. Al mijn relaties liepen stuk op mijn karakter. Het is een samenvloeisel van traumatische gebeurtenissen uit mijn jeugd en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, waardoor ik sociaal contact ingewikkeld vind. Mijn beste relatie ooit is die met mijn psych.

Op school was ik al een outsider. Gepest enzo. Ik was zo’n kind dat er overal werd uitgepikt. Het gebeurde op de basisschool, op balletles en zelfs toen ik een nieuwe start dacht te maken op een middelbare school ver buiten het dorp. Hoe vaak hoorde ik niet dat ik weerbaarder moest zijn, zonder dat de pesters echt op hun kop kregen. Het voelde alsof ik de schuld kreeg, maar ik had geen idee wat ik anders moest doen. Ik was eenzaam en murw gebeukt en waarschijnlijk daardoor het perfecte slachtoffer voor een docent die me wel wilde troosten. Ik wil er niet te veel over oprakelen. Hij is jaren later veroordeeld voor misbruik van meer meisjes. Ik heb mijn ouders nooit verteld wat er is gebeurd en we hebben dus ook nooit aangifte gedaan. Ik durfde niet. Daar zal ik me altijd schuldig over voelen.

Ik houd er niet van het slachtoffer te zijn. Liever kijk ik vooruit. Toen ik ging studeren voelde het als een volgende kans om opnieuw te beginnen. Ik was ouder, niemand kende me en ik mat mezelf een soort nieuw imago aan. Bijna leek ik op alle andere studentes die Utrecht bevolkten. Dat was het enige dat ik echt wilde: opgaan in de massa. Niet opvallen, gewoon door een gang op de faculteit of door de stad lopen zonder nageroepen te worden of getackeld. Het lukte. Ik ging naar colleges, werkte samen in groepjes en werd zelfs uitgenodigd op feestjes. Ik was verlegen, maar geen mikpunt van spot. Op één van die feestjes werd ik voor het eerst door een jongen versierd. We zoenden in de keuken en ik weet nog dat ik het prettig vond. Heel anders dan die leraar. Maar toen hij me begon te strelen, raakte ik in paniek en ben ik het huis uit gerend. Die jongen heb ik nooit meer gezien.

Later kreeg ik mijn eerste relatie. Het begon als een vriendschap, iets wat ik al spannend genoeg vond. Op een gegeven moment heb ik hem verteld dat ik een verleden heb van misbruik. Toen we niet veel later een relatie kregen, hield hij daar rekening mee. Het was een lieve jongen, maar ik had gewoon te veel bagage. Ik was altijd onzeker en bang, wist zeker dat hij me stom zou vinden als ik iets verkeerd zei en geloofde nooit helemaal dat zijn liefde voor mij echt kon zijn. Eigenlijk heb ik die relatie gewoon gesaboteerd. Hij heeft echt zijn best gedaan, maar met zo iemand als ik, is geen land te bezeilen.

Ik heb daarna nog drie relaties en wat scharrels gehad, maar het verliep altijd min of meer hetzelfde. Ik geloofde niet in hun affectie voor mij, verkrampte onder intimiteit en trok me elke keer terug. Als ik aan voelde komen dat ze het zat waren, maakte ik het uit voordat zij het konden doen. Dat scheelde in het gevoel van afwijzing, maakte ik mezelf wijs, maar eigenlijk deed het net zoveel pijn.

Nu heb ik het opgegeven. Of beter, ik streef het niet meer na. Want om eerlijk te zijn is mijn leven overzichtelijker en eenvoudiger als ik niet dat hele moeilijke ding hoef te doen wat liefde heet. Liefde betekent intimiteit en de voortdurende angst dat die ander je op een dag niet leuk meer vindt. Laat mij maar een beetje op mezelf. Ik heb een paar lieve vrienden die ik af en toe zie en ik heb werk dat ik leuk vind. Daar word ik gewaardeerd. Dat beschadigde meisje wordt nooit een heel meisje, maar ze is redelijk terecht gekomen. Misschien moet ik het daar gewoon mee doen.”

Lees hier meer Over Liefde

Ook (anoniem) geïnterviewd worden Over Liefde? Mail naar yanaika@mediahuis.nl