Als de vijf leden van de midwinterhoorngroep ’Van Hakken Komt Blazen’ achter elkaar het museumterrein aan de Oosterdijk op wandelen is dat een opvallend gezicht. Vijf heren met een hoed op en een rode sjaal - zeg maar het groepskostuum - met in hun handen een lange midwinterhoorn.

Het muziekinstrument heeft historisch gezien niets met West-Friesland te maken. Het is een traditioneel houten blaasinstrument dat in het Oosten van het land nog steeds wordt gebruikt. Daar komt het van essenhout gemaakte gevaarte vandaan. Hier in Noord-Holland klinkt de hoorn sinds tien jaar toen Piet Zomerdijk de genoemde midwinterhoorngroep startte.

(Tekst gaat door onder de foto)

De club bestaat uit zo’n twintig blazers die eerst zelf hun midwinterhoorn hebben gemaakt. „Het stuk essenhout wordt in twee stukken gezaagd om de binnenkant te kunnen uithollen en vlak te maken voor het geluid”, legt lid Ab Barsingerhorn uit. Hij wijst op de bandjes die de aan elkaar gelijmde helften helpen bijeen houden.

Apart mondstuk

Ze houden hier niet zoals in Twente wedstrijden met hun instrumenten, maar volgen wel de strikte regel dat ze dit bespelen door eerst een apart houten mondstuk in de opening van de pijp te schuiven. Dat steekt nauw, ook al krijgt een leek er zonder mondstukje veel gemakkelijker geluid uit, blijkt als de verslaggever het mag proberen.

De blazers stellen zich deze zaterdag voor het publiek buiten voor het stoommachine op. Behalve Ab Barsingerhorn zijn dit Jaap Hauwert, Klijs Kruithof, Cees Goudsblom en Ad Klinkenberg. Ze staan naast elkaar, maar toch is het ieder voor zich. „Ze spelen niet samen”, ziet ook al snel een dame die verbaasd toekijkt. „Nee, dit is geen orkest”, stelt een mannelijke toeschouwer gedecideerd vast. „Ze spelen steeds na elkaar.”

„Dit doen we omdat elke pijp door zijn vorm en lengte een eigen geluid heeft. Dat gaat niet samen”, doceert Barsingerhorn. Sterker nog; het blijkt voor de blazers sowieso al een hele toer om meerdere heldere noten te laten horen. „Ik heb nog maar vier lessen gehad”, zegt Hauwert. „Ik kan nu één toon blazen.”

(Tekst gaat door onder de foto)

De heren spelen ook geen muziekstukken. „We laten signalen horen, zoals boeren vroeger zo speelden om elkaar op de hoogte te houden. De midwinterhoorn is het mobieltje van vroeger”, zegt Kruithof. „Bij het stropen en smokkelen werd-ie gebruikt om elkaar te waarschuwen.”

De doffe tonen klinken ook vanaf de Oosterdijk en leveren zo het museum extra aandacht van passanten op. „Wij worden hier dik voor betaald”, grapt Klinkenberg. „Voor een kop koffie en een plak cake doen wij alles.”

Lees ook: Het geheim van de midwinterhoornhappe