Joost Prinsen over Matthijs: Het onvermijdelijke moment dat je jezelf en je programma belangrijker gaat vinden dan iedereen die erbij betrokken is | column

Joost Prinsen

Presenteren voor de tv, laat ik het daar eens over hebben vandaag. Volgens Ad van Liempt, hij was initiator van Andere Tijden en andere prachtprogramma’s, is het een eenzaam beroep. Ik heb ervaren dat dit waar is.

Ik was op dat gebied natuurlijk niet een big shot als een Witteman of een Van Nieuwkerk. Maar mijn eerste klus dateert toch al van vijftig jaar geleden. Ik presenteerde een quiz ’Haantje de Voorste’ die bedacht was door Ellen Blazer, dezelfde die ’Twee voor Twaalf’ had bedacht. Daar was ik danig trots op.

Kort daarna mocht ik zelfs een klusprogramma aan de man brengen waarin ik tuinmannen ondervroeg over rododendrons en klusjesmannen over lekkende leertjes van een kraan. Sindsdien heb ik op zeer onregelmatige tijden programma’s mogen presenteren tot een jaar of vijf geleden. Geen gouden loopbaan, ik geef het toe. Maar toch, zoals Multatuli schrijft in Max Havelaar ’Ik kan voor de dag treden als men iemand roept die ondervinding heeft’.

Die eenzaamheid zit in het feit dat je vaak het gevoel hebt met iets heel anders bezig te zijn dan de technische ploeg om je heen. Laat ik niet uitweiden over de keren dat een floormanager roept: „Het staat erop hoor Joost.” Terwijl jij denkt: het staat erop, waar heb je het over? Dit is nog niet goed, dat moet nog over. Dus hoe bedoel je, het staat erop?

Maar neem alleen die keren dat je voortdurend presentaties of hele quizrondes moet hernemen omdat een microfoonhengel in beeld is, een belichting gecorrigeerd moet worden of de schakeltechnicus een verkeerde keuze maakt. Zodat je langzaam ieder gevoel voor ritme in je programma kwijtraakt. Allemaal technici van goede wil. Maar jij denkt: ze zijn mijn programma naar de kloten aan het helpen.

Ik denk aan het redactielid dat voortdurend iets nieuws wilde proberen en niet geloven wilde dat we dat vier jaar eerder al zonder succes hadden uitgeprobeerd.

Ik denk aan de keren dat ik live-programma’s mocht presenteren en ze tot tien tellen voor aanvang nog even vlak voor mijn neus iets technisch aan het regelen waren. Terwijl ik dacht: lazer op, ik zie de camera niet eens staan.

En dan komt onvermijdelijk het moment dat je jezelf en je programma belangrijker gaat vinden dan iedereen die erbij betrokken is. Dan de rest van de wereld eigenlijk. En als je dan je macht gaat misbruiken en regelmatig vakmensen gaat uitschelden die hun best doen, ben je al snel op een heel fout spoor. Niet goed te praten, nooit goed te praten.

Dat is dan ook mijn bedoeling niet. Maar misschien is het goed dat u ook weet waar zoiets vandaan kan komen bij een presentator. Voor we Matthijs van Nieuwkerk verklaren tot misdadiger van de eeuw. En allerlei tv-bonzen en gewezen eindredacteuren druk bezig zijn hun handen in onschuld te wassen.

Lees ook: Jarenlang grensoverschrijdend gedrag bij DWDD, Matthijs van Nieuwkerk heeft ’enorme spijt’

Meer nieuws uit Opinie-Column

Ombudsteam

Ons Ombudsteam springt in de bres voor de consument.