Mien was er een uit een gezin met zestien kinderen. ,,Maar ik koos haar want zij was de mooiste’’, zegt Gerard met een ondeugende lach. Ze spraken af om samen naar de kermis te gaan en daar sprong de vonk over.

Het leven is na al die tijd eenvoudiger geworden en hun wereld kleiner. De vakanties naar Tsjechië en voormalig Joegoslavië zijn er niet meer bij. Daarvoor in de plaats lopen ze nu op een mooie dag naar de Zaanbocht en gaan ze even aan het water zitten. ,,De auto heb ik weggedaan’’, zegt Gerard. ,,En mijn fiets ook. Ik dacht, ik ga niet wachten tot de kinderen zeggen dat het moet, of totdat er iets gebeurt. Dat punt wilde ik voor zijn.’’

Met die kleine wereld valt het trouwens best mee. Mien gaat twee keer per week achter haar computer zitten om met haar schoonzus in Nieuw-Zeeland te skypen. De kinderen zijn trots op hun ouders die de stap naar het computertijdperk probleemloos hebben gemaakt.

Humor

Mien en Gerard hebben het goed met elkaar. ,,Overal is natuurlijk wel eens wat maar dan kijk ik even de andere kant op’’, zegt zij. ,,Gewoon niet zeuren, dan gaat het vanzelf’’, vat hij het succes bondig samen. Gerard is van de humor. Als hij over zijn werk als lasser vertelt, eindigt hij met de constatering: ,,Eigenlijk elk bedrijf waar ik gewerkt heb, is daarna gesloten.’’ Dat waren Wessanen, Klinkenberg, NDSM en Cacao de Zaan. Die laatste is er genadig afgekomen. Dat bedrijf is er nog en heeft alleen een andere naam en eigenaar.

Mien werkte bij Hunkemöller in Amsterdam maar toen ze trouwde werd ze ontslagen. ,,Zo ging dat toen. Je werd geacht voor je man en kinderen te zorgen en dus moest je weg. Later werkte zij nog bij C&A.

Vessie

Ze zijn oorlogskinderen. Mien was tien toen de oorlog uitbrak en vijftien toen de bezetter weg ging. Ze worden de laatste maanden weer vaak aan die tijd herinnerd en dat valt ze niet mee. Maar wat kunnen ze? Mien: ,,We zetten de kachel iets lager en ik dacht laatst: ik brei effe een vessie.’’ De Zaan is nooit ver geweest en dat is te horen.

Het gitaarspelen, waarmee het allemaal begon, heeft Gerard nog lang gedaan. ,,Ik heb jaren in een band gezeten. Met zijn vijven, ook met mijn zwager. Sinds vorige week ben ik de enige die nog leeft. Tja, dan kun je niet echt meer van een band spreken.’’

Verboden

Er komt iemand langs en ze zwaaien. ,,Wij zitten hier nogal in de etalage’’, zegt Mien. ,,Dat gaat de hele dag door.’’ Aan de overkant van de straat is een speeltuin. ,,Daar komt de jeugd ’s avonds om precies te doen wat volgens het bordje dat daar staat verboden is. Ik vind het goed hoor. Wij hebben er geen last van en zij hebben plezier.’’

Ze zijn nog steeds blij met elkaar en kijken terug op een mooi leven. Dat wat hen betreft nog lang niet afgelopen is. Burgemeester Jan Hamming en zijn echtgenote Roya kwamen ze feliciteren en Mien en Gerard maakten meteen een afspraak voor over vijf jaar.

,,Ik ben op tijd gestopt met roken’’, zegt Gerard als het over de gezondheid gaat. Hij moet een jaar of veertig geweest zijn. Zijn vrouw denkt dat het iets eerder was. Het was in elk geval in de tijd dat wel-roken de norm was. ,,Overal werd gerookt en op elk feestje stonde de sigaretten op tafel’’, zegt Gerard. ,,Het was volkomen normaal.’’

Het echtpaar Roozendaal viert het huwelijksjubileum een stuk luxer dan de voltrekking van het huwelijk. Nu gaan ze naar het fort in de Beemster. Op hun trouwdag in 1957, was het feestje op de Noorddijk bij Miens ouders thuis en zorgden de buren voor iets te eten. Niet uitbundig maar wel een dag waar ze nog altijd tevreden op terugkijken. ,,Wil je de foto’s zien?’’