’Ik ben lekker stout’, heet het en Annie schreef het in 1955. Ze presenteert daarin de kinderlijke behoefte aan provocatie om daarmee de aandacht te krijgen. Schmidt dichtte onder meer: ’Ik wil niet meer. Ik wil geen handjes geven. Ik wil niet zeggen elke keer; jawel mevrouw, jawel meneer… nee nooit meer in mijn leven. Ik houd mijn handjes op mijn rug en ik zeg lekker niks terug’. Baudet speelde die rol weer zo overtuigend dat hij tijdens de Algemene Beschouwingen bestraffend door Kameropvoeder Bergkamp werd toegesproken en voor straf naar zijn bankje werd teruggestuurd.

Ook in de journalistiek grijpt de infantilisering om zich heen, voortkomende uit dezelfde diep gewortelde behoefte aan aandacht. Je kan het probleem van migratie op inhoudelijke manieren aansnijden. Maar bij Ongehoord Nederland (ON) denken ze dan dat er geen hond naar hun uitzendingen kijkt en dat er niemand meer schande spreekt over hun omroep waardoor de free publicity achterwege blijft. Daarom vertoonde presentatrice Raisa Blommestijn filmpjes waarin gekleurde mensen blanke mensen in elkaar timmeren. Daar zou vast de pleuris over uitbreken, wisten ze bij ON. En dat gebeurde inderdaad.

Je kan op twee manier op deze provocaties reageren. Zeggen: ach het zijn maar kinderen, ze weten niet beter. Laat maar lullen. Niemand die het serieus neemt. Eens zullen zij misschien het licht zien en anders deklasseren ze zichzelf wel voor het oog van de volwassen wereld. Of je zegt: wacht even, dit is een heel ernstige kwestie. Dit pikken wij niet!

In dat laatste geval moet je dan - zoals iedere opvoeder weet - doortastend optreden. Niet zoals de Ombudsman van de NPO, Margo Smit, aankondigt een onderzoek starten naar aanleiding van de 1.900 klachtenmails die zij afgelopen week heeft gehad over omroep Ongehoord Nederland. Nee, optreden. Het aanzetten tot haat, discriminatie en geweld is namelijk ook het overtreden van artikel 137d van ons Wetboek van Strafrecht.