Van alle dagen waarop je als ploeg een onaangekondigde dopingcontrole kunt krijgen, is de rustdag de slechtst denkbare. Kun je na dagen van zware inspanning eens lekker uitslapen, moet je alsnog vroeg op. Jetse Bol hoefde er tijdens de derde rustdag van deze Vuelta niet voor te vrezen.

Plasje inleveren

,,Wij hebben in de eerste week al een controle gehad en ik heb nog nooit meegemaakt dat je tijdens een ronde twee keer aan de beurt bent’’, vertelt Bol, die ook na een van de drie etappes in Nederland al eens een plasje moest inleveren. ,,Toen ze in het hotel langskwamen, hoefde ik alleen bloed te doen. Omdat ik al op urine ben gecontroleerd, dacht ik toen, maar dat bleek niet de reden. Een ploeggenoot was ook na een etappe al gecontroleerd en moest bloed én urine doen. Geen idee dus hoe ze dat bepalen.’’

(Tekst gaat verder onder de foto)

Bol weet niet beter dan dat hij eens in de zoveel tijd aan de beurt is om gecheckt te worden of hij niet valsspeelt. ,,Ik ben een schone renner dus van mij mogen ze zo vaak komen als ze willen. Als ik een tijd niet ben gecontroleerd hoop ik zelfs dat ze weer langskomen. Anders ga ik twijfelen of ik een controle heb gemist. Dat is pas écht vervelend.’’

Komt het je nooit je neus uit dat je altijd maar moet aantonen dat je niets doet wat niet mag?

,,Jawel, op het moment dat ze aanbellen. Dat is namelijk bijna altijd ’s ochtends vroeg. Als renner moet ik iedere dag mijn whereabouts invullen, een overzicht van waar ik wanneer ben. Als er een controleur langskomt moet je binnen een uur beschikbaar zijn. Ook moet je een slotuur invullen, een uur waarop je zeker bent waar je zegt te zijn. Daar vul ik altijd 07.00 uur in omdat ik dan zeker weet dat ik - buiten de koers om - thuis ben. Vaak komen ze dan ook op dat tijdstip langs.’’

Lastig als je voor een controle net naar de wc bent geweest.

,,Thuis heb ik dat wel eens gehad. Dan duurt het even. Na de koers heb ik er eigenlijk nooit moeite mee, behalve dan na een tijdrit. Dan drink je veel minder. Ik heb het wel eens gehad dat het na een tijdrit twee uur duurde voordat ik moest. En maar drinken. Daarna moesten we nog drie uur de bus in en telkens moest ik plassen. Op een gegeven moment durfde ik niet meer te zeggen dat we wéér even moesten stoppen.’’