Na twee dagen ontwaakte de boer uit zijn coma. Elk bot in zijn hoofd was gebroken en hij had een paar bloedingen, maar gelukkig wist hij zich nog alles te herinneren. En dus voelde hij zich schuldig. ,,Had ik maar…” Zijn familie suste hem. ,,Het is gebeurd, je bent er nog, en waarschijnlijk heb je ervan geleerd.”

De arts van de intensive care vertelde: ,,Je bent heus niet de eerste boer die we hier voorbij zien komen. Jullie werken met grote machines en zwaar materieel, dus ja: dat is gevaarlijker dan een kantoorbaan. Gelukkig weten we de meesten wel weer op te lappen.”

,,Mij gebeurt zoiets niet, hoor”, zegt Jurre regelmatig. Geruststellend bedoeld, maar ik vind het een domme uitspraak. Sowieso, omdat hij wel eens een ongelukje heeft. Een staalsplinter in zijn oog, een spijker in zijn voet, een diepe snee in zijn vinger. Nu klinkt dat laatste misschien niet erg, maar omdat een vieze bacterie zijn weg naar binnen vond lag hij wel een maand in het ziekenhuis.

Ongelukken gebeuren helaas overal, maar op de boerderij net iets vaker. Maar aan alle boeren die uit gemak en tijdbesparing ook wel eens hun big bags aan slechts twee hengsels vervoeren: jullie weten nu beter.