Het is mooi weer. Ik besluit om lopend naar de rechtbank te gaan. Het is een wandeling van 12 minuten, dus ik ben mooi op tijd.

Tijdens de wandeling bel ik een cliënt op, die mij in het weekend heeft gebeld. Een bericht werd achtergelaten op mijn voicemail:

’Dag mevrouw Krim, ik weet dat het zaterdag is en dat u vrij bent. Ja, ook advocaten moeten vrije tijd hebben, maar ik bel u toch. Ik heb een brief van een advocaat gekregen, mijn vrouw wil scheiden. Wilt u mij vandaag terug bellen?’

Ik heb de cliënt niet terug gebeld, want ook ik heb inderdaad behoefte aan vrije tijd.

Na drie keer over gaan, neemt mijn cliënt de telefoon op.

„Dag mevrouw Krim. Fijn dat u mij terug belt. Ja, de kogel is door de kerk. Mijn vrouw wil scheiden. Zij heeft een advocaat ingeschakeld en hij heeft mij een brief gestuurd. Wilt u mij hierin bijstaan?

„Ik ga morgen op vakantie naar Turkije en dan ben ik de week daarop weer terug, dan kunnen wij elkaar ontmoeten. Natuurlijk kan ik u bijstaan. Als u mij de brief van de advocaat toestuurt, dan kan ik mij bij de advocaat bekend maken zodat alle correspondentie in het vervolg via mijn kantoor loopt.”

„Mevrouw Krim, ik heb nog één vraagje aan u. Wij hebben een kluis en in die kluis zat heel veel geld. Het cijferslot van de kluis heb ik enige tijd geleden veranderd, maar het is mijn vrouw gelukt, hoe weet ik niet, om de kluis te openen.”

„Dan heb je een probleem”, geef ik hem aan. „Wat zat er in? En kunt u bewijzen dat wat u aangeeft er ook daadwerkelijk in zat?

„In de zaken die ik heb gehad, waarin de inhoud van een kluis onderwerp van gesprek was, moet ik u eerlijk zeggen dat degene die daarover begon aan het kortste eind heeft getrokken. Rechters kunnen daar niet zoveel mee.”

Aan de andere kant valt een stilte. „Tja, mevrouw Krim, dat wordt moeilijk, want ik kan natuurlijk niet bewijzen dat dat er allemaal in zat. Maar ik heb wel een opname van mijn vrouw, waarin zij aangeeft dat zij sieraden uit de kluis heeft gehaald. Zij wil ook een fors bedrag aan alimentatie. Ik ben het daar niet mee eens. Zij moet maar gaan werken. Ik heb de laatste jaren bijna elke week 6 dagen per week gewerkt. Het kan toch niet zo zijn dat ik mij een slag in de rondte werk en dat zij op de bank zit?”

„Uw vrouw kan behoefte hebben aan een bijdrage in haar levensonderhoud”, leg ik uit. „Er wordt gekeken naar de welstand van het huwelijk. Hoe meer u verdient, hoe hoger de welstand.”

Inmiddels ben ik aangekomen bij de rechtbank en meld mij bij de bode. Mijn cliënte is er nog niet en ik maak van de gelegenheid gebruik om even bij te komen van het telefoongesprek voordat de zitting om alimentatie voor drie minderjarige kinderen van start gaat.