Terwijl half Nederland zich nog een keer omdraait, hebben de spelertjes van het team jongens onder 11 zich hier al om half acht gemeld. Hun uitwedstrijd begint om half negen, en het is ruim een half uur rijden. Ondanks het vroege uur zijn de jongens opgewonden, want ze moeten tegen de koploper. De vaders en moeders die hen moeten rijden, kijken minder opgewekt. ’Gelukkig spelen we volgende week weer thuis’, mopperen zij. De koploper doet wat een koploper behoort te doen: scoren. De jongens doen hun stinkende best, maar er is geen houden aan. Helemaal niet in de tweede helft wanneer zij tegen de storm in moeten spelen. Slechts heel af en toe krijgen zij de bal op de helft van de tegenstander. De wind wakkert nog verder aan. De ouders koukleumen langs de lijn. De kantine is nog dicht. „Gesloten vanwege corona onder de vrijwilligers”, meldt het bord.

Tot overmaat van ramp begint ook nog eens fiks te regenen. Striemend koud. De spelertjes raken doorweekt. De shirtjes plakken aan hun lijf. Na een paar minuten vraagt de eerste bibberend of hij gewisseld mag worden. Anderen volgen snel. Het is geen doen. De koploper scoort nog wel maar niemand heeft er nog lol in. Hoezo juichen wanneer een storm over het veld jaagt en de ijsregen horizontaal naar beneden komt?

De coach probeert er de moed in te houden, maar het is tegen beter weten in. Gelukkig fluit de scheidsrechter snel af. „Jongens, gaan we nog wel penalty’s nemen?”, vraagt hij vertwijfeld. Maar nee, wat anders altijd het hoogtepunt is, het nemen van strafschoppen, de laatste kans om de eer te redden, laten de jongens vandaag graag aan zich voorbij gaan.

Zo snel ze kunnen rennen ze terug naar de kleedkamer. Douchen en opwarmen. En op het moment dat half Nederland opstaat, hebben deze jongens er al een halve dag opzitten.