Hij was al veel te ver gegaan voor ik uiteindelijk het woordje stop over mijn lippen kreeg | column
© Archieffoto Erna Faust
Zou er een vrouw te vinden zijn die niet met grensoverschrijdend gedrag te maken heeft? Ik vraag het me af. Eigenlijk kan ik het antwoord wel geven: nee, die vrouw is niet te vinden.
Elke vrouw heeft ermee te maken, maar ervaart het misschien niet altijd direct als grensoverschrijdend. Het is ook ’zo gewoon’ om te horen dat je een ’gewaagd jurkje’ aan hebt, een ’sexy topje’ of een paar ’geile hakken’ draagt. Merk je er iets over op, dan was het als grapje bedoeld. Moet je tegen kunnen, toch? Of je moet het zien als compliment. Het is toch leuk om te horen dat je lekkere billen hebt in die broek?
Overschrijd je daarmee een grens? Je eigen grens misschien niet, want je bedoelt het goed, je wilt iets aardigs zeggen of een complimentje maken. Maar je eigen grens is nog niet die van een ander. Die ander die wellicht lief naar je lacht als je tegen haar zegt dat ze er vandaag weer lekker uitziet, omdat ze niet durft te zeggen dat ze je opmerking eigenlijk niet op prijs stelt. Je gaat een klein grensje over zonder dat je het zelf in de gaten hebt.
Wat zitten al die vrouwen toch te zeuren, nietwaar? Mag je dan helemaal niks meer zeggen? Heus wel, als je maar beide dezelfde lijn trekt, weet waar elkaars grenzen liggen. Daar moet je over praten, maar dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan.
Want als ik toen mijn mond had opengetrokken, was het niet zover gegaan. Als ik mijn mond open had durven doen, zat zijn hand niet opeens in mijn broek. Als ik had durven zeggen dat ik het niet wilde, was hij niet in me gegaan. Het was al veel te ver gegaan voor ik uiteindelijk het woordje stop over mijn lippen kreeg.
Heftig verhaal, ja. Ook om hier op te tekenen, om mijn zwijgen te doorbreken, mezelf hier bloot te geven. Dat kost moed, maar het moet. In stilte verandert er niets.