Dat leert je gelukkig wel om steeds realistischer naar voornemens te kijken. Een nuttige eigenschap; de meeste voornemens zijn eerder gebaseerd op hoop en optimisme dan op haalbaarheid. Zo verwacht ik dat dit jaar menig bedrijf de werving van nieuw personeel hoog op zijn lijstje heeft staan. Dit is niet per definitie onhaalbaar, maar wel op het moment dat iedereen in dezelfde vijver vist en die vijver ernstig aan het opdrogen is. De zorg heeft 700.000 nieuwe mensen nodig de komende jaren. De politiebonden reppen over 18.000 extra mensen. Iedereen wil ICT’ers en dan hebben we het nog niet eens over de vergrijzing en daarmee gepaarde uitstroom. Het probleem is simpelweg dat de mensen er niet zijn. Toch blijven de wervingsdoelstellingen onveranderd.

Het is een race naar de bodem geworden. Organisaties trekken van alles uit de kast om aantrekkelijk(er) te zijn voor nieuw personeel. Denk aan: grootschalige wervingscampagnes, laagdrempelig solliciteren, actief headhunten of schermen met meer salaris en flinke bonussen. We zijn met z’n allen aan het jagen op dezelfde populatie. Dat moet wel, we kunnen het niet eerlijk verdelen. Dit is misschien nog geen ramp voor de private sector waar marktwerking en vraag en aanbod altijd al centraal stond, maar voor onze publieke sector wordt dit een groot probleem. Dus is het belangrijk creatief te zijn. We moeten afstappen van ’poppetje A gaat weg, we zoeken per ommegaande iemand die exact hetzelfde kan’. Deze tijd vraagt om alternatieven. Ik zou een aantal voor de hand liggende zaken kunnen benoemen - zoals intern opleiden of omscholen van personeel - maar dat is niks nieuws. En roepen dat bedrijven taken dan maar moeten afstoten en prioriteiten moeten stellen, is ook makkelijker gezegd dan gedaan.

De gouden oplossing bestaat niet en elke situatie is maatwerk. Het zou al een goed begin zijn als je beseft dat klakkeloos vacatures plaatsen in 2022 een gegarandeerde manier is om je voornemens niet te halen.