De parkeerhulpen buiten in de snijdende kou, de vrolijke jongens voor de ingang die je afspraak controleren en je handen ontsmetten. De mensen achter de balie die al je papieren controleren, zij die je zo hartelijk ontvangen in de hal en je begeleiden naar de stoel waar je even moet wachten.

Na vijf minuten ben ik aan de beurt. Ik word geholpen door twee lieve mensen die geduldig toekijken hoe ik mijn overhemd probeer uit te krijgen. Die me zo aardig vragen: welke arm wilt u dat we prikken? Want je kunt er wel een beetje last van krijgen.

Even later wacht ik een kwartier met de andere gelukkigen onder toeziend oog van een teamlid dat ons in de gaten moet houden. Voor het geval dat. Een vriendelijke jongen schrijft de nieuwe prik bij in het gele vaccinatieboekje en dan mag ik weer naar huis. Ik bedank de vrolijke jongens buiten en de parkeerhulpen die me soepel van de parkeerplaats naar de uitgang begeleiden. En dan komt die brok, ’t schiet zo in mijn keel. Al die aardige mensen die hun kerstdagen opofferen voor onze gezondheid. Er is geen tijd meer te verliezen om iedereen van een boosterprik te voorzien en zij zetten voor ons de schouders eronder. Mijn lichaam kan weer aan de slag om zich te wapenen tegen covid-19. Hoognodig, ik weet wat het is.

Alle mensen op de GGD-locaties: hartelijk dank! Dank voor jullie onbetaalbare inzet, dank voor het doorwerken tijdens de kerstdagen en dank voor jullie opgewekte humeur.