Toch meende ik dit vroeger wel. Zodra de suiker van de ranja naar mijn hoofd was gestegen, zei ik dit tegen mijn ouders. Uiteraard werd hier hartelijk om gelachen. Niet door mij, ik was bloedserieus. Het goede nieuws is dat ik inmiddels weet dat dit een belachelijke gedachte is. Het slechte nieuws is dat ik nog wel eens worstel met de acceptatie hiervan. De harde realiteit van het leven laat je inzien dat je helemaal niet zo bijzonder bent als je denkt en dat voor alles wat jij goed kan, er altijd iemand is die er beter in is.

Mijn eerste echte reality check vond plaats toen ik voor het eerst ontslag nam. Na tien jaar bij de politie gewerkt te hebben, was het tijd voor een nieuw avontuur. Nu moest ik alleen een manier zien te vinden om dit vreselijke nieuws aan mijn leidinggevende te vertellen. Ze zal wel in zak en as belanden na zo’n aderlating voor de organisatie. Ik liep haar kamer binnen, en zoals ik voor de spiegel geoefend had, vertelde ik het nieuws direct. Slecht nieuws kun je maar beter snel brengen, had ik geleerd. Haar reactie was als volgt: ’Dan moeten we snel een vervanger voor je gaan regelen’. Na vijf minuten voornamelijk praktische zaken besproken te hebben, stond ik weer buiten. Ik geloof dat ze niet eens gevraagd heeft waarom ik ontslag nam. Het leek geen indruk op haar te maken.

Ditzelfde fenomeen ontdekte ik ook in de kantine op de dag dat ik aan mijn collega’s verteld had uit hun leven te verdwijnen. Op een paar vragen na, wensten zij mij veel succes en gingen ze verder met lunchen en flauwe grappen maken alsof er niks veranderd was.

Dit is een van de belangrijkste lessen uit mijn leven geweest. Het besef dat je helemaal niet zo belangrijk bent als je denkt en dat ieder mens vervangbaar is, heeft mij bevrijd van mijn eigen gedachten. Ik neem mijzelf een stuk minder serieus en durf hierdoor meer uit te proberen. Zonder deze gedachtegang was ik waarschijnlijk nooit mijn eigen onderneming gestart.

Toch denk ik nog wel eens terug aan de tijd dat ik op mijn zolderkamer aan het bepalen was of ik minister-president wilde worden of toch maar profvoetballer. Het was een zorgeloos bestaan.