,,Er wordt geregeld aan mij gevraagd: ’Loop je liever met of zonder publiek?’ Een gekke vraag misschien, maar eigenlijk is dat het niet. Want door de covid 19-pandemie, in uitgerekend de periode dat ik internationaal doorbrak, is het geen zekerheid dat wedstrijden met toeschouwers zijn. Zowel in de Diamond League vorig jaar als het EK indoor afgelopen winterseizoen moest ik het zonder stellen.

Alleen daarom al was het leuk dat afgelopen zondag bij de FBK Games in Hengelo weer publiek werd toegelaten. Mijn vader met zijn vriendin, broer en mijn beste jeugdvriend die vroeger ook mijn trainingsgenoot was hadden kaartjes kunnen bemachtigen. Ik vond het erg gezellig dat ze erbij waren, heb na afloop van de 400 meter lekker even bijgepraat. De aanwezigheid van supporters zorgde sowieso voor een fijne interactie, ook omdat de sfeer er na het wereldrecord van Sifan Hassan op de 10.000 meter goed in zat.

Hoewel de Spelen naderen en ik mij individueel al voor de 400 meter heb gekwalificeerd en ook de estafetteteams al zeker van een startbewijs zijn, heb ik nog niet het olympische gevoel. Ik denk dat het komt omdat ik nog niet aan een reeks wedstrijden heb meegedaan. Vandaag loop ik in Zwitserland en volgend weekend neem ik deel aan het EK landenteams in Roemenië, waar ik aan de olympische limiet op de 200 meter hoop te voldoen. Mocht het daar niet lukken dan kom ik, nog even onder voorbehoud, weer een week later bij het NK op die afstand uit.

Eind mei kwam ik in het Belgische Oordegem op de 200 meter al tot 22,83 seconden. Dat was slechts driehonderdste te langzaam. Een verschil van niks. Nee hè, dacht ik. Zó dichtbij, maar je koopt er niets voor.

Het baalgevoel ebde weg toen ik de race met mijn coach nabesprak. Ik had sneller gelopen dan hij in dit deel van het seizoen had verwacht. Volgens hem sta ik er goed voor. De teleurstelling maakte daarom plaats voor tevredenheid. Het is slechts een kwestie van tijd.”