,,Toen we in de zomer van 2019 terugkwamen van het WK na de verloren finale tegen de Verenigde Staten, kregen we te horen dat er een standbeeld van Sarina Wiegman zou komen bij de KNVB in Zeist. Als eerste vrouw tussen allemaal legendarische mannen als Cruijff en Van Basten; iedereen vond het supertof en we waren vereerd. Logisch dat ze emotioneel was, maar ze verdient het.

Twee jaar later is het zover, vorige week is het standbeeld onthuld. Ik vind het heel mooi waar het voor staat. Sarina wilde haar beeld in een lopende beweging, als symbool voor het vrouwenvoetbal dat in beweging is en stappen maakt. Al geldt dat eigenlijk niet alleen voor de vrouwen, maar voor het hele voetbal. Dat zij meteen reageerde dat het standbeeld niet voor haar stond, maar voor iedereen die aan de ontwikkeling heeft bijgedragen, snap ik wel. Zij heeft aan het roer gestaan, maar je hebt iedereen nodig om zoiets neer te zetten en dus mogen we met zijn allen trots zijn.

Ik kwam na het EK van 2017 bij het Nederlands elftal dus ben nu alweer vier jaar international en al die jaren met Sarina Wiegman als bondscoach. Als keeper heb je een wat andere rol en wij hebben ook veel met onze keeperstrainer Erskine Schoenmakers te maken, maar alles gaat in samenspraak en uiteindelijk bepaalt Sarina natuurlijk wel de opstelling. En ik heb de afgelopen jaren heel veel met Sarina gesproken. Ik heb nog geen basisplek en zij helpt me dan met adviezen, hoe zij het ziet en wat goede stappen zouden zijn in mijn ontwikkeling. Ook op het mentale vlak, als je bijvoorbeeld negatief in het nieuws komt kan dat pijn doen, en zij geeft dan tips hoe daarmee om te gaan. Keepen is sowieso een mentale sport af en toe... grotendeels eigenlijk.

Deze keer ben ik nog niet opgeroepen voor Oranje vanwege mijn hoofdblessure die ik een maand geleden opliep, maar ik maak me geen zorgen. Ik ben in Zeist aan het herstellen en het gaat op dit moment echt goed, ik ben weer volop aan het trainen en de Spelen komen voor mij hierdoor niet in gevaar.”