Het bericht komt naar buiten juist op het moment dat via sociale media een anderhalve minuut lange trailer in omloop ging, waarin twaalf nabestaanden, in de leeftijd van negen tot en met 37, van vermoorde mensen hun gevoelens uiten. Ze zijn open en ogen sterk, al houdt een aantal het niet droog. De kijker met gevoel in z’n donder ongetwijfeld ook niet. De trailer kondigt de ruim een kwartier durende film aan, die aanstaande maandag, de ’Dag van het slachtoffer’ door de Federatie Nabestaanden Geweldslachtoffers Nederland en de Nadine Foundation wordt uitgebracht.

Gericht op de doelgroep scholieren en hun ouders vragen de nabestaanden met dit particulier initiatief aandacht voor een groeiend probleem: scholieren die wapens dragen. De campagne heet ’Uitgaan of naar de les, waarom met een mes?’ Het rijmt niet, maar voor mes kan evengoed alarmpistool worden ingevuld. Mes of pistool, het verschil is slechts gradueel en de uitwerking kan even dodelijk en onomkeerbaar zijn.

De film analyseert niet waarom jongeren zich bewapenen en benoemt geen schuldige oorzaken. Het maakt louter duidelijk hoe een moord ook de levens van nabestaanden kapot maakt. Ex-gedetineerde Eric vertelt hoe hij tot inkeer kwam, nadat hij geconfronteerd werd met dat effect van zijn leven vol crimineel geweld.

Maar de makers van de film weten, het gaat louter om machtsvertoon, hiërarchie in de groep en zogenaamde stoerdoenerij. Waarbij een vuurwapen ’hoger’ is dan een mes en inherent aan dit soort groepen is, dat er een cultuur van angst heerst. Waardoor niemand de jongere met het wapen erop durft aan te spreken.

Het is goed dat een particuliere campagne scholieren en ouders wijst op hun verantwoordelijkheid. Essentieel is echter dat ook de scholen middelen krijgen om de wapens op te sporen en scholieren die de moed hebben de angstcultuur te willen laten stoppen, bescherming te bieden.