Met zijn studio op de tweede verdieping loopt hij niet alleen de trappen nog dagelijks heel wat op en af, ook met zijn jarenlange werk en passie is hij nog altijd actief.

„Ik golfde bijvoorbeeld nog, gaf vaak lezingen, zoals bij de Rotary en Vrouwen van Nu. Dat kon allemaal niet doorgaan, dus ben ik mijn oude leuke en bijzondere opnamen gaan verzamelen. In totaal nu vier CD’s gemaakt met o.a. collectors items. Bijvoorbeeld opnamen van Seth Gaaikema en Wim Sonneveld die niet voor de plaat bedoeld waren of er niet opgekomen zijn.”

Van Lieshout heeft namelijk met heel wat Nederlandse, maar ook internationale topartiesten gewerkt. Na vanaf 1949 drie jaar in Indonesië voor de ROIO (Radio Omroep In Overgangstijd te hebben gewerkt, ging hij in 1956 in Nederland bij Phonogram aan het werk en van 1978 tot 1982 was hij manager van de Wisseloord Studio’s.

Van Wim Sonneveld tot Toon Hermans

Bij Wim Sonneveld, Toon Hermans, Ramses Shaffy, Willem Nijholt, Vera Lynn, de Blue Diamonds, Seth Gaaikema, maar ook bij grote orkesten als The Ramblers en de Dutch Swing College Band zette hij de microfoons neer en zat hij achter de knoppen van het mengpaneel. En velen wilden met geen andere geluidstechnicus werken.

„In Indonesië moest ik het geluid verzorgen van nieuws- en sportuitzendingen en heel veel live muziekoptredens. Ik heb daar heel erg veel geleerd. Er speelden namelijk allerlei groepen, van zigeunermuziek tot klassiek. Daardoor kon ik met alle muzieksoorten overweg. Ik keek ook nooit naar de partituur, altijd naar het orkest of de muzikanten. Wat doen ze? Pakt een trompettist bijvoorbeeld zijn demper, dan speelde ik daar met mijn geluid op in.”

De kunst is volgens Van Lieshout om het zo puur mogelijk te laten klinken. „Ik zorgde altijd dat het zo klonk zoals ik het mooi vond en dacht dat het zou moeten klinken. Ik wilde er ook voor zorgen dat het specifieke geluid van die artiest of band zo natuurlijk mogelijk naar voren kwam.

Hij luistert naar de muziek als muziekliefhebber. „Ik heb het idee dat veel technici vandaag de dag meer geïnteresseerd zijn in de techniek dan in de muziek. Als jonge jongen vond ik het leuk om radiootjes in elkaar te knutselen en zo te solderen dat er geluid uit kwam. Maar voor mij was de techniek uiteindelijk ondergeschikt. Het gaat om de muziek.”

Zeven Edisons

Van de albums waarvan hij het geluid deed, kregen er maar liefst zeven een Edison. De eerste van Paul van Vliet was meteen raak en daarnaast werden de platen van onder anderen Corrie Brokken, Willy Alberti en de Blue Diamonds bekroond. „Je bent de vader van de sound van de Blue Diamonds”, eerde Riem de Wolff hem dan ook in het boek ’Band Loopt’. Het boek dat in 2009 voor het eerst uitkwam en waarin Van Lieshout met tekst en foto zijn belevenissen als geluidstechnicus kleurig vertelt. (Het boek is zowel in de winkel als nog altijd via bandloopt.nl online bij Van Lieshout te koop).

Veel artiesten waarmee hij samenwerkte hebben een bijdrage in het boek. Velen roemen zijn geduld en het vertrouwen dat hij artiesten gaf. Zo beschrijft Willeke Alberti hoe zij zich als 13-jarig meisje in de studio direct ’veilig’ voelde bij Van Lieshout en ’van alle geluidstechnici het liefst met hem werkte’.

Maar ook Seth Gaaikema deed een originele duit in het zakje. Een lang gedicht dat begint met ’Dierbare Ruud. Geluidstovenaar!’ eindigt hij met: zonder gezeik en gezemel, ik hoop dat God in de hemel, in de toekomst zich aan mijn advies houdt: „Wilt u naar onderen uw boodschap nog es donderen, neem voor ’t geluid Van Lieshout.”

Een aantal van de vele bijzondere opnamen die hij op band en LP’s heeft staan, heeft hij nu dus verzameld op vier cd’s met begeleidende tekst. De unieke verzameling kan volgens Van Lieshout helaas niet gepubliceerd worden. „Dat kost te veel aan auteursrechten. Ik maak het voor mijn kinderen. Hopelijk hebben zij er nog een tijd plezier van.”