De curve des doods vlakt af, zeggen de cijfers. Minder doden door corona en minder opnames in de intensieve zorg, ook wel ic. Op de sombere gezichten van de deskundigen breekt inmiddels het begin van een waterig glimlachje door. Voorzichtig optimisme, heet dat.

En natuurlijk halen we meteen de sleutel van het slot uit de broekzak. Want: er is leven na corona.

Het is om een andere reden ook goed om alvast na te denken over straks. Want als eenmaal de sleutel in het slot draait, dan staan ze met drommen te dringen voor de deur. En allemaal eisen ze meteen weer alle aandacht op.

Alvast ter voorbereiding op een leven na corona:

De eikenprocessierups, de reuzenteek, de meeuwenoverlast, poep op de stoep, PFAS, CO2, G5, het gat in de ozonlaag, de discussie over het vuurwerkverbod, de stijging van de zeespiegel, botulisme, de bomenkap, de Kanaalkade, het mountainbikeparkoers, Schiphol, de zwartepietendiscussie, Suzanne; het bronzen beeld met de blote borsten, de droogte en de scheuren in de dijken, de blauwalg, het AZ-stadion, de uitstoot door Tata, de vliegtuigherrie, de overvloedige regenval en de brekende dijken, de ruziefusie tussen Dijk&Waard en Alkmaar, de verjaagde vleermuizen van De Hout, de 69 van de Achterdam, 100 kilometer per uur, herrie in het hart van Alkmaar, boze leerkrachten, woedende boeren, protesterende aannemers, ontevreden agenten. En tegen die tijd is de Leeghwaterbrug weer stuk en blijkt de Victoriebrug te smal voor fietskarretjes en linksaffers.

Waar zullen we eens beginnen?