,,Wat lief”, zegt een van de bewoners opgetogen als ze de grote groep op de steiger langs het Oostereiland ziet. Rolstoel na rolstoel - en een enkele rollator - komen vanaf de loopplank vanaf de Prins Willem Alexander. De vrouw wordt voorgesteld aan haar eigen begeleider en wil opgetogen de stad in. ,,We gaan een ring kopen”, zegt ze over haar schouder. ,,Dat lijkt mij echt leuk.”

Eigenlijk had het schip nooit in Hoorn moeten dobberen. Maar de geplande trip langs de IJssel viel in het water -door het hoge water. Eergisteren werd bekend dat het schip uitweek naar Hoorn, waarna Vrijwilligerspunt werd ingeseind. Want wie kan er nog op zo’n korte termijn tijd vrij maken om de rolstoelers te helpen? Zijn er nog vrijwilligers?

Aanmeldingen

Het antwoord is woensdagmiddag nogal kernachtig: ja! ,,We kregen zelfs vanochtend nog aanmeldingen”, lacht Nancy Alders namens Vrijwilligerspunt. ,,Dat hadden we echt niet verwacht. Want dit is ook vrijwilligerswerk: niet iets met een vaste routine, maar spontaan een ander helpen.”

Eén van de liefhebbers is Yvonne Inia uit Berkhout. ,,Dit moet je voor een keertje toch kunnen doen”, reageert zij. ,,Dan kan je ook eens wat voor een ander doen.” Hetzelfde geldt voor Gerda Heneweer uit Zwaag: ,,Ik heb dit ook heel lang gedaan met m’n vader”, vertelt zij. ,,Dat vond hij zo mooi effies de stad in. Ik vind het een rijkdom als je dit voor iemand anders kan doen: je maakt er deze mensen gelukkig mee.”

Voor de loopplank staat Ria Stein vol ongeduld te wachten. De Enkhuizense weet namelijk dat haar eigen zus Wil aan boord van de Prins Willem Alexander is. ,,Eerst zou ze naar Zutphen, dat was voor ons te ver weg”, reageert zij. ,,Maar dit is een buitenkans nou ze in Hoorn komen. Dus ik wil echt met m’n zus de stad in.” De eerste die naar buiten komt? Wil.

Peter Schouten uit Blokker is even zonder baas. Dus waarom dan niet reageren op de oproep voor vrijwilligers? ,,Als dit nou de hele moeite is, een paar uurtjes aan de wandel met iemand uit een andere stad...”

De Amersfoorters en de rolstoelduwers treffen het dubbel: er prikt zowaar een pril zonnetje op de kade. Zonnebrillen op, remmen los en hup: de stad in. Een oudere meneer vraagt zijn begeleider of die soms een leuk kroegje weet.

,,Anderen willen gewoon even een winkel in”, weet Esther Hoogervorst, die met 27 begeleiders uit de Koperhorst meevaart. ,,Onze bewoners hebben op deze manier plotseling contact, met iemand die ze niet kennen. Dat is misschien nog we het mooiste, die ontmoeting. Ik ben dolblij met Hoorn.”