Natuurlijk wordt er gemopperd en ook is het veel stiller in de winkels in het centrum van Alkmaar. Maar waar je in het afgelopen weekeinde ook maar staat langs het EK-parcours, overal hoor je telkens weer: ’Wat is dit leuk, hè!’
De belangstelling voor het EK is groot: veel wielerliefhebbers, maar vooral ook mensen die het spektakel wel eens met eigen ogen willen zien. De wedstrijden van zaterdag - met woeste stormwind - zorgen al voor steeds meer mensen langs het parcours, zondag is het echt een drukte van belang. De Oudorperpolder is veranderd in een openbare fietsenstalling, want het publiek - per fiets gekomen, verstandig! - wil wel eens zien hoe het internationale peloton zich redt op de monumentale kasseien van de Munnikenweg. Niet dus, de renners zoeken allen hun weg via de gootjes aan de kant.
Huigbrouwerstraat
Ook aan het einde van de Langestraat, waar het peloton scherp en niet ongevaarlijk af dient te buigen de smalle Huigbrouwerstraat in, is het voortdurend druk. Renners en volgwagens komen met hoge snelheid op het publiek afgereden. „Moet je zien, die gasten in die wagens rijden de bocht in met een hand aan het stuur”, klinkt het. Het gaat telkens weer goed. „Het is een soort Monaco-circuit: veel draaien, veel optrekken”, meent een zelfbenoemde wielerdeskundige. Twee EHBO’ers zijn ’staande bij’. „Zal ik eens een lekker ijsje voor jullie halen?”, vraagt een man vriendelijk. En dwars door alle nerveuze motorgeluiden heen klinkt het donderend stemgeluid van stadsbard Bertje Doperwtje.
Lees hier alles over het EK wielrennen.
In de kledingzaak zucht een verkoper dat het wel erg rustig is: „De mensen kunnen de stad niet in.” De ijsboeren aan de Mient hebben absoluut niet te klagen. Tussen het ene en het andere rondje is er ruim tijd om een ijsje te bestellen. Wie geen zin meer heeft om te staan, zoekt een stoeltje op het volle Waagplein. Alle blikken zijn er gericht op het grote scherm aan het Waaggebouw waarop de wedstrijd te volgen is.
Aan de Nieuwlandersingel wordt een speels bordje omhoog gehouden: ’Banden plakken 2 euro’. Met ontzag wordt, zeker tijdens de winderige zaterdag, gekeken naar de capriolen van de helikopter die de wedstrijd in beeld probeert te brengen. „Net echt, hè? Het lijkt de Tour de France wel”, zegt een man. Waar je ook komt, iedereen praat met iedereen, met iets van een permanente glimlach op het gelaat.
De vele vrijwilligers staan, in hun herkenbare hesjes, gewetensvol en nauwgezet hun werk te doen. „Ik sta hier nu voor de derde dag”, zegt een vrijwilliger, die met zijn kompaan aan de overkant van de singel voor een veilige oversteek van fietsend en wandelend publiek moet zorgen. „Als je het netjes aan de mensen uitlegt, dan wacht iedereen keurig tot ’ie van ons mag oversteken.”
Op de Kanaalkade is de wedstrijd het beste te volgen, door het commentaar van de twee omroepers met hun rollende R en hun zinnen vol uitroeptekens. ’Laatste rrrronde!’ ’Er rrrijdt een grrroep van drrrie man weg!’ Vier tot vijf rijen dik staat het publiek. Er wordt geapplaudisseerd en op de borden geroffeld.
Als de laatste wedstrijd gedaan is, knipoogt een man naar z’n maat: ’Volgend jaar maar weer?’
