Plus een foto van mijn kleinkinderen (Eli en Filou). Heb ik klaarblijkelijk op Facebook gezet. Nou ja, ik? Mijn broekzak. Geen idee hoe het is gebeurd. Ik maakte wel die foto van de kleine snuiters die zondag in het Twiske op een klimrek klommen. De kleinste van twee, voor geen kleintje vervaard, klauterde dapper mee. Dat was een foto waard. Met de telefoon; waar fotografeer je tegenwoordig anders mee?

Misschien dat ik die mobiel daarna snel in de zak heb gestopt om haar te redden waarna de broekzak - was het mijn kontzak of een voorzak? - er verder mee aan de slag ging. Er een stukje wartaal bij zette plus wat van die lachebekjes, maar ook raketten en een schoen. En hup, stuur maar naar het Feestboek. Daar werden de kleinkinders geliket met een dikke duim.

Lezen die mensen de teksten niet? Mijn schoondochter vond ’m ook leuk. ,,Eli wil bij mij ook wel eens zelf een tekst en emoticons maken....’’ Hij is vier - ’bijna vijf’ - zegt hij tegenwoordig. Schrijven wil nog niet lukken, tekenen wel. Die lijsten we in.

Welke zak moet ik nu de schuld geven van dit Facebookevenement? Zou Siri het hebben gedaan? Het spraakprogramma waarmee Apple mij ook afluistert. Misschien vond die Applespion het wel een leuke foto en dacht ’ach laat ik helpen. Hij hangt nu alweer aan een kabelbaan met die kinderen, zetten we deze foto vast online.’

Toch maar eens in de gaten houden die telefoon. Als ik vanavond naar bed ga, gooi ik er een doekje overheen, net als bij de papegaai.