,,Een bij elkaar geraapt zooitje talenten uit heel Nederland”, typeert Van de Ruit lachend het succesvolle team. ,,We hebben allemaal meerdere selectierondes doorstaan om bij het Nederlands team te komen. We kennen elkaar bijna allemaal wel van de landelijke competitie en het is een ontzettend leuke groep. We zijn toch al zo’n anderhalf jaar samen aan het trainen met dezelfde meiden. We hebben ons vorig jaar tijdens het open EK geplaatst voor het EJOF en sindsdien is de focus op dat toernooi gegaan.”

Van de Ruit genoot in Bakoe. ,,Je wordt voorgesteld aan het publiek, de wedstrijden werden uitgezonden via livestream en natuurlijk het volkslied zingen, dat is heel vet. Ik kende het Wilhelmus al van het beachhandbal en zong uiteraard hardop mee. Daar moet je trots op zijn.”

Dat Frankrijk in de finale met 23-21 nipt te sterk was, kon wat Van de Ruit betreft de pret niet drukken. ,,Niets dan leuke herinneringen. We hadden echt niet verwacht dat we tot de finale zouden komen en groeiden gedurende het toernooi steeds meer naar elkaar toe. Als we dezelfde strijd leveren op het EK, schat ik onze kansen hoog in.”

In Azerbeidzjan hadden de meiden slechts één vrije dag waarop ze even met hun ouders de stad in konden. In Slovenië is er meer vrije tijd en hoopt Van de Ruit ook meer van het land te zien. ,,Ik ben er nog nooit geweest, dus hoop dat we ook op pad mogen. Ik hou ervan om steden te bezoeken. Als de kans er is, zullen we dat zeker doen.”

Buitenland lonkt

De Purmerendse is ook een begenadigd beachhandbalster, maar daarmee is ze gestopt. ,,Dat mocht niet meer van de bond. Dus de focus ligt volledig op het zaalhandbal. Ik speel bij VOC in Amsterdam, waarschijnlijk komend seizoen bij het tweede en ga ik met het eerste mee om ervaring op te doen. Hopelijk kan ik ook wat minuten spelen.”

Ook het buitenland lonkt: vorig jaar mocht ze op trainingsstage bij Oldenburg in Duitsland en die club wilde haar inlijven. ,,Dat heb ik niet gedaan, omdat ik mezelf nog te jong vind. Ik denk dat het beter is voor mijn ontwikkeling als ik eerst ervaring opdoe in de eredivisie.” Een bewuste, volwassen keuze voor iemand die nog maar zeventien is. ,,Ik weet nog niet zeker of ik wel naar Duitsland wil. Daar wordt heel fysiek handbal gespeeld, terwijl het in Denemarken meer technisch is. Dat past, denk ik, veel beter bij mijn kwaliteiten als handbalster.”