Waar vind je ze nog? Een club voor jongens, die samen met een groep mannelijke begeleiders aan stoere activiteiten doen. In Spierdijk trekken ze zich weinig aan van veranderde tijdsgeest. Na zestig jaar is Jongensclub Spierdijk nog springlevend.
Het is een hecht mannenbolwerk. Wie tussen elf en vijftien jaar jong is voelt uiteraard weleens kriebels in de buik als iemand van het andere geslacht voorbij loopt. Maar als het aankomt op spelletjes, balsporten, footgolf, polsstok springen en een bezoek aan de brandweer ben je liever met gelijkgestemden onder elkaar.
Op dit moment telt de club zo’n twintig jongens. Groep acht van de basisschool en de derde klas in het voortgezet onderwijs zijn de strakke grenzen. Wie jonger dan elf is, kan zich bij het Gilde aansluiten. Vanaf zestien jaar staat de NKJB klaar.
Katholieke kerk
,,De club is ontstaan in 1959 vanuit de katholieke kerk”, vertelt voorzitter Robbert Spil (37). Zijn bestuursleden Marcel Luke (33) en Dave Laan (23) vullen aan: ,,Voor kinderen van boerengezinnen werd in de zomer een kampweek gehouden. Anders gingen zij niet op vakantie. De eerste keer naar Friesland. Daarna was Texel altijd het reisdoel.”
Dat kamp vormt traditiegetrouw het hoogtepunt van het seizoen. De club hecht sowieso aan vaste gewoonten en gebruiken, weet Robbert: ,,Daar wordt niet van afgeweken. De vrijdag voor vertrek worden fietsen gekeurd en koffers ingeladen. Ook is er voor deelnemers en ouders een speciale kerkdienst met muziek en wordt een oud kampverslag voorgelezen. Onderweg drinken we koffie bij De Jonge Prins in ’t Zand. En ieder jaar nemen we heen en terug op dezelfde tijden de boot.”
De Mantel
Maar de jongensclub is veel meer. Iedere dinsdagavond is er van zeven tot negen uur een activiteit. Soms binnen in verenigingsgebouw De Mantel, een andere keer op het sportveld, in een zwembad of in eigen dorp.
,,Ook brengen we af en toe een bezoek aan een bedrijf of organisatie. Het moet de jongens raken. Bakkerij Koning in Avenhorn heeft ons een keer rondleiding aangeboden. Bij de brandweer zagen onze jongens hoe een auto werd opengeknipt en hulp werd geboden aan een lotusslachtoffer. Dan staan die pubers met open mond toe te kijken”, gniffelt Marcel Luke.
Ieder jaar wordt er iemand uitgenodigd die een boeiend verhaal te vertellen heeft. Dave: ,,Zo hebben we AZ-voetballer Ron Vlaar gehad. Maar bijvoorbeeld ook Jack Keijzer uit Hoogkarspel, die zijn beide zonen verloor door drugs. Dan kun je een speld horen vallen. Dat was ook zo bij een lezing door een F16-piloot en een vuurwerkslachtoffer.”
Sinterklaas
Maar er zijn meer vaste piketpalen in het seizoen van september tot april/mei. Sinterklaas en zijn zwarte Pieten slaan de Jongensclub Spierdijk nooit over. Rond Kerstmis is er een uitje met de meidenclub, die zich op dezelfde leeftijdsgroep richt. En als de kermis in het dorp neerstrijkt, is er steevast een voetbaltoernooi tussen begeleiders (in Spierdijk zegt men trouw ’geleiders’) en jongens.
,,Dat is altijd heel hilarisch. Met elk doelpunt verdienen de jongens een muntje voor de botsauto’s. Maar niemand gaat met lege handen naar huis hoor. Na afloop worden de muntjes eerlijk verdeeld”, vertelt Dave met een grote grijns.
Geen vriendengroep
Alle tien begeleiders komen voort uit de jongensclub. Het verloop is gering, de meesten blijven tien, twintig en soms wel meer dan dertig jaar trouw aan de vereniging. Denk niet dat die groep enorm aan elkaar klit. Robbert Spil neemt dat vooroordeel weg: ,,We zijn zeker niet allemaal vrienden van elkaar. Daardoor houden we elkaar scherp. Wij kennen de jongens door en door en weten dus wie er naderhand eventueel past binnen ons team.”
Ze vormen een hechte groep, jongens en begeleiders samen. Mannen onder elkaar, af en toe een geintje uithalend. Maar op andere momenten serieus verwikkeld in een goed gesprek. ,,Het zijn onzekere pubers. Ze hebben sterke verhalen gehoord over het zomerkamp. Dat willen ze dan natuurlijk ook zelf meemaken. Ze groeien enorm naar elkaar toe in zo’n week, prachtig om te zien. En ook als ze allang geen lid meer zijn, voelen ze die band met elkaar”, legt Dave Laan uit.
Texel ’94
De laatste jaren strijken de mannen neer bij voetbalvereniging Texel ’94. Daarvoor waren ze vaste gast op de boerderij van Paul Eelman. ,,Toen sliepen ze in één zaal. Kon je ze na een week uitwringen. Nu zijn de activiteiten op het sportveld en in de kantine. Overnacht wordt er in de kleedkamers. Alle tien begeleiders gaan mee. Dat aantal is ook dik nodig. Schoonmaken, boodschappen halen, spelletjes doen met de jongens. We nemen ook twee kooksters mee. Voorheen Linda Feld en Jorien Ruijter. Die zijn gestopt. Kim Sjerps en Aniek Waiboer nemen nu hun plaatsen in. Dat is altijd zo geregeld”, verzekert Robbert Spil.
Vaste stelregel is dat de jongens hun mobieltjes thuis laten. Geldt ook op clubavonden. ,,Je hoort er nooit iemand over. Ik weet zeker dat ze het heerlijk vinden om niets alsmaar op dat schermpje te hoeven turen”, aldus Marcel Luke.
Geen alcohol
Alcohol komt in Spierdijk en op Texel ook absoluut niet op tafel. Robbert: ,,Daar zien we streng op toe. Maar voor de jongens is het geen item. Op Texel mogen ze een uurtje op eigen houtje het dorp in. Komen ze terug met blikjes cola en zakken chips. Nooit rottigheid meegemaakt. Wie een ander pest kan naar huis. Die regel hebben we ook nog nooit hoeven toe te passen.”
De jongensclub is laagdrempelig. Het lidmaatschap bedraagt slechts 25 euro per jaar. Voor het kamp moet honderd euro worden neergeteld. Dankzij subsidie van de gemeente, opbrengst oud papier-inzameling en sponsorloop en bijdragen van sponsors lukt het om inkomsten en uitgaven in evenwicht te houden.
Voorzitter Robbert Spil glimt van trots: ,,Het is uniek dat een jongensclub in zo’n klein dorp al zo lang bestaat. Het is simpel om ergens een punt achter te zetten. Maar wij hechten aan traditie. En gelukkig worden we daarin door het hele dorp gesteund.”
LEO BLANK
