Ik kijk achterom, maar zie verder niemand. De peuter heeft het inderdaad op ons gemunt.

Mijn collega, tien jaar jonger dan ik, grijnst van oor tot oor. ,,Daar kan je het weer mee doen, Wim. Haha. Opaaa!’’

Ik wrijf een tikkeltje beteuterd over mijn grijze baard. Dan mag je wel denken dat de tijd nog niet vreselijk vat op je heeft gehad en dan prikt zo’n peuter daar genadeloos doorheen. ,,Opa! Opa!’’, klinkt het geestdriftig terwijl we naderen.

De vrouw die het jochie in zijn wandelwagen vastgespt - zijn oma zo te zien, maar wie zal het zeggen - glimlacht naar me. ,,Hij heeft het niet over u, hoor’’, zegt ze op geruststellende toon terwijl het ventje op de achtergrond steeds enthousiaster begint te roepen. ,,Ik ken zijn opa en die heeft een... eh... ander formaat.’’

Pas nu valt me op dat de vinger van het jochie niet op mij, maar op mijn inderdaad iets gezettere collega is gericht. ,,Opaa!! Opaaa!!’’

Mijn collega vindt het voorval opeens een stuk minder lollig. Zijn gegniffel stopt abrupt en hij stapt stevig door, ondertussen iets mompelend als: ’Zo jong, en dan al een bril nodig’.

De peuter begrijpt er niets van. ,,Opa!!’, roept hij in het voorbijgaan nog een keer en hij draait zich om in zijn wandelwagen. ,,Opaaaa!’’

Maar opa heeft er vandaag even geen zin meer in.