Nu hebben we de Australian Labradoodle Joep. Hij is vijf maanden oud en gek van water. Tuinslangen, gieters, slootjes en een glas op tafel, het kan niet gek genoeg. Zodra het klotst heeft het zijn aandacht. Het zal mij dan ook niet verbazen als hij - wanneer hij wat groter is - het water bij het bos induikt of de zee wanneer wij een stuk over het strand lopen.

Toch leek ook hij een grens te hebben toen we deze week een rondje aan het lopen waren. Met nog vier straten te gaan, barstte de hemel open. Het water goot naar beneden. Hij keek een paar keer omhoog, daarna naar mij en zette het op een lopen. Met een sprint terug naar huis.

Een paar uur later moest hij eigenlijk toch weer naar buiten. Nog net niet met zijn achterpoten over elkaar stond hij bij de achterdeur de tuin in te gluren. Een snelle plas, dat leek hem wel wat. Eenmaal buiten, bleken de wolken te zijn overgedreven. En de hoge nood, bleek ook niet helemaal de waarheid.

Joep zette opnieuw een sprint in en dook middenin een grote plas in onze nog niet betegelde tuin. Hard kwispelend rolde hij in de modder. Hij was onherkenbaar.

Zijn liefde voor water kwam daarna gelukkig beter van pas. Bij het horen van de douche stond hij er al vrolijk onder.