Zeventig is hij nu. Hij vertelt over zijn opa, zijn vader en een oom: ze overleden zo rond hun 68e, 69e. Hij wil er maar mee aangeven dat hij mazzel heeft dat hij nog gezond is. Dat hij zelfs nog een halve marathon kan lopen, hoe schitterend is dat?

Lees ook: Traditie blijft intact: Afrikaanse hegemonie in Egmond Halve Marathon [video]

Slechts een paar keer in die 46 jaar was het eventjes de vraag of hij wel kon meedoen. Bijvoorbeeld toen hij in de week voor ‘Egmond’ onderuit ging met zijn fiets. Maar het ging. Een andere keer had hij last van een achillespees. Bij het inlopen zag hij het somber in, maar na een paar kilometer ging het steeds beter.

Vijftig

Hoe vaker hij startte in Egmond, hoe meer het evenement ‘zijn kindje’ werd, zoals hij het nu noemt. Eigenlijk ís Jaap Wit gewoon de halve marathon van Egmond.

Nu wil hij de vijftig halen. Vijftig keer Egmond Halve Marathon. Nog vier te gaan dus. ,,Maar ik ga geen grote risico’s nemen. Ik ga niet lopen martelen. Dat doe ik nooit. Als ik tijdens een loop het gevoel heb dat het echt niet gaat, stap ik eruit. Dan zoek ik langs de route een huis op, vraag ik of ik een fiets mag lenen en ga ik naar de finish. Dan breng ik die fiets na het omkleden wel terug.’’

In al die jaren dat hij nu hardloopt, hoefde hij maar een paar keer op te geven.

(tekst gaat verder na de foto)

Lange tijd waren er trouwens meer lopers die aan alle edities hadden meegedaan. Bij de dertigste editie waren ze met zijn vieren, weet Jaap Wit. ,,Daarna vielen er twee af. Bij de 35e waren we nog met zijn tweeën, Jan Schol en ik. Maar Jan stopte. Hij was negen jaar ouder dan ik, het kostte hem te veel moeite en hij wilde het niet meer. Sindsdien ben ik de enige die ze allemaal gelopen heeft.’’

Toeval

En dat terwijl hij ooit door toeval begon met hardlopen. Hij werkte als jongen op een boerderij toen er een keer kennissen van de boer langskwamen. Ze gingen naar Bergen aan Zee, waar een loop van vier kilometer werd gehouden.

‘Ga lekker mee, joh, je kan met ons meerijden’, zeiden ze. Jaap zocht thuis een korte broek op, trok een paar gymschoenen aan (‘van die basketbalschoenen’) en ging mee. Een goede conditie had hij toch al. Op zijn laarzen en in zijn overall liep hij moeiteloos kilometers over het land.

Sindsdien is er enorm veel veranderd in hardloopland. Kleding, schoenen, voeding: hardlopen is ook business geworden. Ook Wit is met de tijd meegegaan, qua hardloopkleding, maar een freak is hij niet. Aan rituelen voor de start doet hij niet. ,,Nee, al die randzaken, daar maak ik me niet zo zwiebel om. Een broodje en wat drinken is goed genoeg.’’

Hekel aan lopen

Wel komt hij altijd al heel vroeg in de ochtend naar Egmond aan Zee, zodat hij zijn auto vlak naast het hotel kan zetten. ,,Ik heb namelijk een hekel aan lopen’’, zegt hij. ,,Ja, nou ja, niet aan hardlopen natuurlijk. Maar wel aan gewoon lopen. Dus ik wil de auto zo dichtbij mogelijk hebben.’’