Het laatste restje daglicht deemstert weg. Langzaam maar zeker valt de avond over de uitgestrekte weilanden achter het piepkleine arbeidershuisje van Thieme Beudeker (31) aan de Burghornerweg. Grote ramen in de aanbouw bieden een mooi uitzicht over de landerijen.

Normaal gesproken zit Beudeker graag in de comfortabele oude leunstoel in het hoekje. Kop koffie erbij, koud pilsje soms. Sjekkie in de brand en dan een beetje naar buiten kijken. Altijd wat te zien achter die ramen. Hazen die over de weilanden dartelen, één keer zelfs een zeldzaam ijsvogeltje in het struikgewas op de erfgrens. Kicken.

Andijvie

Vaak houdt zijn rood/witte kat Andijvie hem gezelschap. Hij is gek van dat beest. Die naam? Hij lacht. „Geen reden voor, gewoon een gekke inval. Een paar dagen nadat ik hem zo had genoemd at hij mee van mijn andijviestamppot, dus die naam was goed gekozen.”

Op deze wintermiddag heeft Beudeker geen oog voor de natuur achter zijn ramen. Hij prutst aan zijn oude gaskachel. Het is in het kleine huisje net zo koud als buiten en de waakvlam van die verdomde kachel is uit. Wil niet meer aanslaan ook. Hij maakt een wegwerpgebaar. „Lukt niet. Ik probeer het straks nog wel een keer. Ik ga toch koffie voor je maken, zet ik wel een extra pitje aan op het fornuis. Geeft ook warmte.”

Luxe kookstel

Dat fornuis is imposant. Een echte Boretti. „Nieuw een paar duizend euro. Ik heb ’m voor een paar honderd op de kop getikt.” Het doet raar aan, zo’n luxe kookstel in een huis waar verder niks af is. Hij huurt het huis, de eigenaar heeft er geen moeite mee dat hij het flink aanpakt. Veel mensen zouden het huisje van Beudeker een bouwval noemen. Er voor geen goud willen wonen. Hij snapt het. En ook weer niet. Want die mensen kijken niet verder dan hun neus lang is. Zien alleen het nu, niet hoe het over een tijdje zal zijn. Als de verbouwing klaar is. Hij wel, hij weet dat het mooi gaat worden. Het komt goed.

Overleven

„Het is hier nu nog een beetje overleven. Maar ik doe het met heel veel plezier. Heerlijk rustig hier.” Het is een heel verschil met Amsterdam, waar hij voor zijn opleiding aan het hout- en meubileringscollege een paar jaar heeft gewoond. „Ik had er een heel toffe studio. In club De School. Nou, dan heb je wel een wilde tijd natuurlijk. Ik kon mensen zo gratis de club in loodsen.”

Nee, wat dat betreft is zijn leven aan de Burghornerweg een stuk kalmer. ’s Morgens wakker worden en de natuur door je ramen zien ontwaken. Dat brengt rust. Hoewel: het kan er ook flink spoken. Vooral als bij storm de wind van kilometers ver over het weiland komt aanbulderen. Het dak van de aanbouw is er al eens bijna afgegaan. „Ik heel snel het dak op. Waaide ik bijna met dak en al weg. Ik kon er nog net op tijd een lange schroef in krijgen.

Badkamer

Hij verontschuldigt zich. „Even een glas limonade pakken.” En verdwijnt naar de kleine badkamer.

„Euh ja, de enige kraan in huis zit in de badkamer.” Hij wijst naar de hoek van de kamer, waar de muur behoorlijk verkleurd is. „Daar zat de keuken. Die heb ik eigenlijk net een beetje te snel gesloopt. Niet heel slim. Maar water halen in de douche gaat ook. Het is maar tijdelijk.” Hij heeft het wel meer, zegt hij. Dat hij eerst doet en dan pas denkt. Niet altijd even handig, maar je moet uiteindelijk het grote plaatje zien toch? En dat plaatje zit al in zijn hoofd.

Aquarium

Die muur tussen aanbouw en woonkamer bijvoorbeeld, die gaat er deels uit. In dat gat komt dan een aquarium, waar je doorheen kunt kijken. Hij heeft de aquariumbak al liggen. De wenteltrap om naar de bovenverdieping te gaan heeft-ie ook al. Die bovenverdieping moet hij er dan eerst wel weer in maken trouwens: hij heeft de etagevloer voor het grootste gedeelte gesloopt.

Een wasbak die in een kamertje op de eerste verdieping hing is blijven zitten en zweeft nu meters boven de grond in het luchtledige. Een deel van de verdieping is, als een soort vide, intact gebleven. Daar ligt zijn bed, de ’slaapkamer’ is bereikbaar via een aluminium ladder. Het voordeel van zo’n afgelegen huisje? Je kunt er lekker je gang gaan. „Niemand die hier last van me heeft.”

Paradiso

En da’s wel handig als je de woonkamer hebt ingericht als oefenruimte. Daar wordt elk weekend volle bak muziek gemaakt. Met zijn maten werkt hij voorzichtig toe naar een doorstart van hun band Coco Bongo and the Bonfire Ranch of Love.

Ze hebben een paar jaar geleden als eens behoorlijk aan de weg getimmerd met hun vrolijke mix van funk en disco. Speelden op Lowlands, in zalen als Paradiso en de Melkweg en zelfs in het buitenland. Goed bezig dus. Hij lacht eens. „Ja, maar we zijn denk ik ook al zes keer uit elkaar gegaan. Het is net een soapserie. Nu zijn we weer een beetje met de band bezig. We gaan wel zien hoe het loopt.”

Hoeden

Hij heeft nog een andere band: Dirt. Muziek is belangrijk in zijn leven. Zijn geld verdient hij op dit moment als monteur van lichtreclames, maar zijn droom is om te kunnen leven van zijn artistieke bezigheden. Aan de muur hangt een fraaie gitaar. Zelf gebouwd. Hij is er trots op. „Ja, dat is best een vette gitaar toch? Zelf bouwen doe ik niet meer, maar ik repareer nog wel gitaren.”

Zijn laatste project: het maken van houten hoeden en petten. Van hout? „Ja. Flinterdun hout, fineer eigenlijk. Als je het op de juiste manier behandelt, kun je er mooie hoeden van maken.” En die zijn dan ook nog goed te dragen, merkt de verslaggever als Beudeker hem een prototype op het hoofd zet.

’Een echte Beudeker’

Hij droomt wel eens weg. Hoe vet zou het zijn, als mensen zouden zeggen: ’wat heb jij op je hoofd? Is dat een echte Beudeker?’ „Klinkt wel goed toch?” Maar ja: of het echt haalbaar is? Hij doet er zo een week of twee over om zo’n unieke hoed te maken. „Als je alle kosten rekent moet je vijftienhonderd euro voor zo’n hoed vragen.” En dan is de schare liefhebbers niet groot natuurlijk.

Erykah Badu

Via een vriendin heeft-ie ooit zo’n hoed mogen maken voor de wereldberoemde soulzangeres (en hoedendraagster) Erykah Badu. Bloed, zweet en tranen zijn in die hoed gaan zitten. Maar van de zangeres taal noch teken terug. Ondankbaar? Sterallures? Tsja, moet hij bekennen, misschien heeft-ie ’t ook wel een beetje zelf verkloot.

Briefje

„Ik ben een enorme fan van Prince. Die leefde toen nog. Omdat ik wist dat Erykah Badu met Prince omging had ik een briefje in haar hoed gedaan. Dat ik heel graag een hoed en een gitaar voor Prince zou willen maken. Ik heb begrepen dat ze zich daardoor een beetje gebruikt voelde... Een dure les, ik was twee weken bezig geweest met die hoed.” Nou ja: er komen wel nieuwe kansen. De komende tijd wil hij zich concentreren op het afmaken van zijn huis. De vloer in de aanbouw is net afgerond. Ziet er keurig uit, al zegt hij ’t zelf.

„Zie je waar die vloer van gemaakt is? Nee? Dit zijn de bladen van tafeltjes uit mijn oude basisschool. Die tafeltjes werden weggedaan. Lachen: aan de onderkant staat van alles geschreven. ’Kut en lul’ heb ik bij de achterdeur gelegd. Misschien heb ik het er zelf nog wel opgeschreven. Nee, zo was ik niet. Haha.” Boven de deur is al aangegeven dat er uiteindelijk een ronde poort komt tussen aanbouw en woonkamer.

Bielzen

„Op de woonkamervloer komen bielzen, in kleine stukjes gezaagd. Een soort kunstproject.” Buiten ligt de kleine tuin bezaaid met spullen. Allemaal dingen in de categorie ’kan ik misschien nog wel eens gebruiken’. Peinzend: „Ik heb veel spullen inderdaad. Terwijl ik ook al veel heb weggedaan. Het is lastig. Ik ben toch een soort jutter: ik vind alles mooi.”

Hoe zit dat eigenlijk met die bijzondere muurschildering op het huisje van Beudeker? „Die is gemaakt door Jasper Blok. Hij kwam zelf met het verzoek. ’Ga je gang’, heb ik gezegd. Ik vind die koe heel geslaagd. Het ijsvogeltje ook. Met het varken heb ik minder.”