Klinkt misschien gek voor de directeur van een vliegveld, maar Jos Roeven is eigenlijk helemaal niet zo’n fan van vliegen. ,,Liever ga ik met de trein. Voor langere afstanden is dat niet te doen. Het is wel ’snel’, maar voor mij allesbehalve ’ontspannen’’, zegt de directeur van vliegveld Maastricht-Aachen Airport. Een Zaandammer in Bourgondisch Limburg, een oud-stuurman op de grote vaart die het zieltogende vliegveld weer op de rails kreeg.

Zaterdagochtend 11 uur aan de koffie bij Roeven ’thuis’ in de wijk Westerwatering. Door de week ben ik in Maastricht, in het weekend in Zaandam. Ik ben gescheiden vader met twee kinderen. Mijn studerende dochter woont bij mij, mijn zoon bij mijn ex-vrouw in Zweden. Daar ben ik drie keer per jaar met vakantie, maar ’thuis; is het niet. Ik vind het in Maastricht steeds leuker; heb zelfs een abonnement op de sportschool. Maar als je vraagt waar ik woon, dan zeg ik nog steeds ’in Zaandam’.’’

Het vliegveld stond nooit op de beroepenlijst van de jonge Jos Roeven. ,,Wel piloot worden, maar wie wilde dat vroeger niet?’’ Hij ging naar de hogere zeevaartschool. ,,Ik heb altijd iets met bootjes gehad. Van kinds af aan. Dat werd’m ook. Eerst de kustvaart, maar dat had ik al snel gezien. Is toch een beetje van A naar B en vice versa. De grote vaart, de oceanen over, dát was mijn avontuur.’’

Leuk, zes maanden van huis, vier uur op, acht uur af, zeven dagen per week op een schip met mensen die je niet zelf hebt uitgezocht? Roeven lacht. ,,Ik houd van werken in een klein, hecht team. Dat is mijn uitdaging. Om maximaal te presteren. Zo voelde het toen, zo voelt het nu nog steeds. Ik ben niet iemand die op de winkel past. Ik wil bouwen en groeien, uitbreiden.’’

Aan dat goede gevoel kwam snel een einde toen Roeven varend onder buitenlandse vlag zelf een ’buitenlander’ werd en alleen kwam te staan. ,,Tijd voor een baantje aan de wal.’’

Een baantje? ,,Ja, je bent dan wel hts geschoold, maar heel eenzijdig gericht op navigatie en dergelijke. Daar kun je niet zoveel mee. Een sleepboot of loods leek mij wel wat, maar daar kom je moeilijk tussen. Voordeel was, dat ik stabiliteitsberekeningen kon maken voor beladen van schepen en van vliegtuigen. Een goede entree in de luchtvaart waar zoveel werk was.’’

Carrièrestap

Roeven maakte snel carrière in het luchtvrachtvervoer, zowel aan de uitvoerende als de commerciële kant. Hij werkte dertien jaar voor vrachtafhandelaar Swissport, eer hij voor een groot Amerikaans bedrijf een vrachtafdeling opzette op vliegveld Luik. Een echte carrièrestap, al herinnert hij zich ook de negatieve kanten.

,,Luik is een criminele omgeving. Een keer is mijn auto gestolen, twee keer is er ingebroken. Er is veel armoede en ongenoegen. Vakbonden zijn heel sterk aanwezig in bedrijven en drukken een zwaar stempel op de bedrijfsvoering. Van de lokale overheid krijg je alles gedaan als het maar banen oplevert. ’Gezond’ is het niet.’’

Na verschillende commerciële rollen belandde Roeven eerder ook een klassieke managementfunctie.

,,Ik kwam op een hoofdkantoor terecht met louter kalende mannen, eind vijftig, die de hele dag over de rand van hun leesbrilletje naar een beeldschermpje turen. Daar voelde ik mij absoluut niet thuis. Snel terug het veld in, dagelijks contact met opdrachtgevers en nieuwe klanten binnenhalen.’’ Zo werd hij algemeen directeur van de vrachtafdeling van Swissport op Schiphol.

Hoop en vrees

Het eerder geplaagde regionale vliegveld Maastricht-Aachen is na de komst van Roeven weer winstgevend. ,,We hebben het tij mee gehad’’, relativeert hij.

,,Een enorme opsteker dat we de volledige lengte van de startbaan mochten gebruiken, zodat we ook grote vrachtvliegtuigen aankunnen. Corendon stationeerde permanent een passagiersvliegtuig, volgend jaar zelfs twee, en Emirates kwam als nieuwe vrachtvervoerder binnen. Nu moeten ook onze medewerkers weer geloof krijgen in eigen kunnen. Jarenlang hebben zij gewerkt tussen hoop en vrees; de dreigende sluiting van dit vliegveld. Dat doet hele nare dingen met je. Als regionaal vliegveld hebben we een prima toekomst. De mensen die hier werken ook!’’

Limburg is echter niet de Randstad. ,,Mensen zeggen ’ja’, maar pas later hoor je over-de-band, vaak via de wandelgangen, hoe ze daar werkelijk over denken. Dat blijft wennen. In het westen zijn mensen veel directer. Ze zeggen het ronduit in je gezicht. Je weet meteen waar je aan toe bent. Hier duurt het wat langer.’’

Elk regionaal vliegveld is politiek beladen.

,,Heel eerlijk, ik heb geen ervaring met politiek. Alleen, dat het vliegveld enorm belangrijk is voor Limburg, voor bedrijven als DSM en Nedcar, voor de kunstbeurs Tefaf, voor de grote stoeterijen in de provincie. Daarnaast heb je te maken met burgers en de milieulobby. Wie mij uitnodigt, daar verschijn ik. Bij protesterende omwonenden heb ik het initiatief genomen. Voor een ondernemersclub heb ik het wat gemakkelijker dan op een typische GroenLinks-avond. En toch: als je eerlijk en oprecht bent, dan blijf je geloofwaardig en kun je met alle partijen verder.’’

De seinen staan op groen. ,,We blijven groeien in vracht en passagiers. We willen een verbinding, een hub, realiseren met grote Europese vliegvelden. Maar we doen het ook op eigen kracht, zoals de terminal van binnen en buiten opknappen; een investering van 5 miljoen euro. Ik vlieg de wereld rond om Maastricht-Aachen Airport te promoten. Soms ben je twee dagen onderweg voor een bespreking van twee uur. Dat is nu mijn wereld, ook mijn comfortzône.’’