Zodra je het schuurtje binnenkomt, begin je vanzelf te fluisteren. Lange, van schapenwol gebreide lappen hangen vanuit de nok naar beneden en zijn weelderig uitgespreid over de vloer. Lichte, spiritueel aandoende muziek versterkt de gewijde sfeer. De associatie met een kathedraal is onmiskenbaar. ’Omhels’ heet de installatie. Het is ook de titel van ’het kleine boek van troost’ dat Voortman eraan toevoegde, een zakboekje voor momenten van Verdriet, met een hoofdletter.

,,Het is heel troostrijk voor mensen die rouwen’’, vertelt ze. ,,Anderen vinden het heel mooi, worden er stil van. Mensen vinden het zo fijn om hier te zitten. Het is een kerk zonder religie. Hier hoef je alleen te geloven in de liefde en de zachtheid. Mensen gaan hier gerust een uur zitten. Of ze vertellen: ’Ik ga er elke dag even heen.’’’

Het gastenboek staat vol superlatieven. ’Wonderschoon! Dit komt binnen in mijn ziel’, ’Geraakt’, ’Geroerd’, ’Tweede bezoek. Nog mooier.’

Ericka Voortman noemt haar werk ’moderne getijdenboeken’, naar de boeken die in de middeleeuwen werden gebruikt voor privédevotie. ,,We hebben het echt nodig om te reflecteren, anders worden we heel rare mensen. We vergeten de waarde van onze innerlijke wereld. Ik ben niet belerend; ik zeg niet dat je je mobiel moet uitdoen. Maar als we die rijkdom terugvinden, heb je geen psycholoog nodig. We zijn volgens mij iets verloren. Als je hier bent, heb je het zo weer gevonden. Soms beginnen mensen me na afloop van een bezoek spontaan te omhelzen. Ik denk dat dat de kracht van de wol is.’’

De hele winter heeft de kunstenares zitten spinnen en breien, zonder afleiding, met volle aandacht. ,,Ik zou dit het liefst ergens permanent hebben’’, zegt Voortman. ,,Het is mijn droom om van Texelse materialen all over the world dergelijke kathedraaltjes te maken. Midden in New York!’’

’Omhels’ is nog tot en met 15 juli te zien in de boet waar de Stolpweg bij Den Hoorn het fietspad kruist.