Veljanoski is in Zuid-Korea als sportverslaggever van de NOS bezig aan zijn vijfde Olympische Spelen. Hij ving Epke Zonderland in Londen op na diens gouden rekstokoefening. ,,Dat was natuurlijk ook een heel speciaal moment. Het mooi van de overwinning op de duizend meter van Schulting is dat die gouden medaille heel onverwacht kwam. Shorttrack is in Zuid-Korea wintersport nummer één, er zitten hier tien- tot twaalfduizend mensen op de tribune. Vergelijk deze overwinning maar met een overwinning op Real Madrid in Bernabeu.’’

’Wauw’

,,Vervolgens was het voor mij zaak om professioneel te blijven’’, lacht de Assendelver. ,,Niet zelf emotioneel worden. Het interview komt live in de huiskamers. Ik besloot het gewoon te laten gaan en heb in de eerste dertig seconden geloof ik niet meer gezegd dan ’wauw’. Meer was ook niet nodig. Ik was echt niet op zoek naar een traan, ze sprong al gillend en snikkend onze kant op. Tijdens het gesprek had ik op een gegeven moment ook het gevoel: het is genoeg en toen heb ik het interview ook meteen beëindigd. Even later kreeg ik een berichtje van een collega: ’precies goed’. Een mooier compliment kon ik niet krijgen.’’

Complimenten waren er ook voor een reportage die Veljanoski enkele dagen eerder maakte met Noord-Koreaanse ’cheerleaders’ in de hoofdrol. De Assendelver maakte op speelse manier duidelijk hoe strak geregisseerd de optredens van de groep zijn. ,,Zulke reportages maken vind ik het leukste om te doen. We waren erachter gekomen dat de groep deze keer naar het kunstrijden zou gaan en besloten te kijken wat er zou gebeuren. Het verhaal vertelde zich vervolgens helemaal vanzelf.’’

,,We hadden een camera opgesteld op een rots langs de weg. Vervolgens kwam er een beveiliger langs die ons verbood beelden te maken. Maar we lieten ons niet afbluffen. Ik keek hem aan en vroeg: hoezo? We zijn hier niet in Noord-, maar in Zuid-Korea hoor.’’

Blauwtje

,,In de hal lieten we het opnieuw ’gewoon gebeuren’. Ik besloot om te kijken wat er gebeurde als ik mij zou voorstellen. Maar zelfs het geven van een hand was onmogelijk.’’ Veljanoski schiet in de lach. ,,In de app van mijn zaalvoetbalteam verscheen meteen het bericht: ’Vlado heeft een blauwtje gelopen’.’’

De verslaggever stapt maandag in het vliegtuig naar Nederland. Na drie weken in Zuid-Korea slaat de heimwee flink toe. ,,Laat ik duidelijk zijn: ik heb een geweldig beroep. Ik ben in de afgelopen jaren voor mijn beroep op heel veel plekken in de wereld geweest. Maar nadeel is dat ik geregeld langere tijd van huis ben en dus ook weg van mijn gezin. Gelukkig hebben we tegenwoordig beeldverbindingen. Maar als je net drie dagen van in totaal drie weken in Pyeongchang bent en je dochter zegt dat ze je mist... Nee, dat zijn niet de makkelijkste momenten. Gelukkig heb ik een vrouw die thuis alles opvangt. Ik heb haar net nog even gesproken, zij zat met de kinderen op station Krommenie-Assendelft op weg naar de tandarts. Ze liet mij weten dat ik dinsdag wel weer gewoon de vuilnisbak aan de weg moet zetten.’’ Er volgt een korte stilte. ,,Je kunt dit werk alleen doen als je de volledige steun hebt van het thuisfront. Ik zeg altijd: ik heb thuis drie maal goud, mijn vrouw Kate, mijn zoon Antonio en mijn dochter Isidora.’’

Van Zuid-Korea heeft Veljanoski in de afgelopen drie weken nauwelijks iets gezien. ,,Tijdens Olympische Spelen leven ook wij in bubbel. Het schema zit telkens heel strak in elkaar. Ik heb nu drie zomer en twee winterspelen meegemaakt. De voorgaande keren had ik een vrije rol als allroundverslaggever. Voor Pyeonchang heeft de NOS het shorttrack opgeschaald en houd ik mij voornamelijk met die sport bezig. Je kunt het een beetje vergelijken met het volgen van het Nederlands voetbalelftal. Dan ben je als verslaggever ook voor, tijdens en na de wedstrijd nonstop in de weer. Vandaag was de laatste dag van het shorttrack, maar morgen maken we ongetwijfeld nog een item met Suzanne Schulting.’’

Chinese muur

,,Toen ik in 2008 naar Peking voor het eerst mee mocht, kreeg ik op een zondag te horen dat we die middag even niets te doen hadden. Ik ben toen in een taxi gestapt en heb de chauffeur gevraagd mij naar de Chinese Muur te rijden, daar anderhalf uur te wachten en mij vervolgens weer terug te brengen. Had ik in ieder geval even over de muur gelopen. Dat is typerend voor dergelijke evenementen. Ik loop elke ochtend een rondje, zodat ik nog iets meekrijg van de omgeving. Om een beeld te geven: we zitten hier in Zuid-Korea vlak bij het strand, maar de zee heb ik nog niet gezien.’’

,,Toen ik in november in Seoel was voor de wereldbekerwedstrijd shorttrack was er wat meer tijd. Toen zijn we naar de Noord-Koreaanse grens gereden. Dat deed toen wel wat met me. Het voelde heel bijzonder om aan de grens te staan. Voor de komende dagen heb ik mij voorgenomen om naar het strand te gaan en door straten van het oude gedeelte van de stad te lopen. Hopelijk heb ik daar in het weekeinde nog de tijd voor.’’