Tijdens de halve finale tegen Polen zat de 33-jarige Andrea Groot nog op het puntje van haar stoel. Schreeuwend en juichend volgde ze de verrichtingen van Oranje. ,,Alsof ik zelf op de spelersbank zit”, omschreef de geboren Koedijkse, die met haar vriend en zoontje was afgereisd naar Denemarken. ,,Ik leef helemaal mee. Soms ben ik zo nerveus, dat ik even een stukje moet lopen. Hierin lijk ik op m'n vader. Hij ziet het WK vanuit huis, terwijl mijn moeder hier ook is. Die kan de stress makkelijker aan.”

Ondanks het teleurstellende einde, schoof de voormalige profhandbalster, die bij SEW en verschillende clubs in Noorwegen en Denemarken speelde, haar bewondering niet onder stoelen of banken. ,,Het is fantastisch om te zien wat die meiden gepresteerd hebben. Het is ze zo gegund, omdat ze eerder al zoveel talent en strijdlust hebben getoond, maar nooit het geluk aan hun zijde hadden.”

Stabieler

In 2005 schreef Groot zelf geschiedenis in het Oranje-shirt. Met een 28-26 overwinning op Duitsland werd Nederland vijfde op het WK in Rusland. ,,Destijds leek ook alles te kloppen, maar dat was meer een eenmalige prestatie. En eerlijk gezegd hadden we ook gewoon geluk. De prestatie die de meiden nu neerzetten is voor mijn gevoel stabieler, dit zijn geen eendagsvliegen. In 2005 hadden we een paar toppers, zoals Natasja Burgers en Saskia Mulder. En een paar aanstormende talenten zoals Pearl van der Wissel en Maura Visser. De rest trok zich hieraan op en dat hebben we optimaal benut.”

Als toeschouwer richtte de blik van Groot zich vanzelfsprekend vooral op haar zus. ,,Het aandeel van Nycke is erg groot en ik ben zo blij voor haar, dat ze erkenning en bevestiging krijgt voor al het harde werken. En uiteraard ben ik heel trots.”

Geen zin

,,De kalmte die zij uitstraalt bij de wedstrijden heb ik nooit gehad”, vervolgede Groot. ,,Nycke heeft ook veel meer talent dan ik, ik moest het meer hebben van hard werken. Ik was vroeger veel serieuzer met trainen. Dan vroeg ik tijdens de zomermaanden of ze mee ging trainen op het voetbalveld van Koedijk. Hadden we net twee intervalletjes gelopen, zei ze: Ik heb geen zin meer, ik ga naar huis. Maar nadat ze naar Denemarken is verhuisd is ze heel serieus geworden. Met haar training, voeding, ze heeft zich volledig gefocust op de sport.”

In haar tweede seizoen in Denemarken, vroeg de oudste van de twee aan haar trainer bij Holstebro of Nycke op proeftraining mocht komen. ,,Ze was toen 17, speelde al drie jaar in de Nederlandse eredivisie en had alles al gewonnen. De trainer zag het wel in haar zitten, maar vroeg mij of ik dat niet erg vond. 'Tja, Andrea', zei hij. 'Zij gaat al heel snel, veel beter worden dan jij.' Ik vond dat prima, had dat natuurlijk zien aankomen en gunde het haar van harte. Ik wilde haar graag verder helpen.”

Twee jaar later, toen Andrea Groot verkast was naar IF Stjernen, speelden de twee zussen tegen elkaar. ,,Waarbij zij kampioen kon worden en kon promoveren naar de hoogste divisie. Dat is de enige wedstrijd geweest in heel mijn carrière die ik wilde verliezen.” Het gebeurde, waarna de carrière van Nycke Groot in een stijgende lijn omhoog ging. Met de zilveren medaille op het WK als voorlopig hoogtepunt.