,,Kom we gaan naar mijn kamer’’, zegt Ans enthousiast. ,,Dat praat een stuk makkelijker.’’ De trots straalt van haar af als ze de deur opendoet. ,,Kijk eens wat een prachtige lichte kamer ik heb!’’ Het licht valt inderdaad overvloedig binnen door het grote raam dat als een schilderijlijst het uitzicht over de polder omvat.

Op het tafeltje tegenover haar bed staan tientallen fotolijstjes met foto’s van haar kinderen en kleinkinderen. Elke foto wordt door haar vol vuur voorzien van een verhaal. Over de kleinzoon die zo goed kan tennissen, of over haar huis in Amsterdam. Zo af en toe haalt ze dingen door elkaar of klopt haar verhaal niet helemaal, maar dat geeft niet; het geluk straalt van haar af.

Tot vier jaar geleden woonde ze een aantal jaren in woonzorgcentrum De Loet in Heiloo, vele malen groter dan haar huidige woning bij Warm Thuis. Een omgeving waar ze, blijkt nu, veel minder kon aarden dan in de landelijke, kleinschalige setting van Warm Thuis. ,,Daar was het heel druk en groot.’’

In Oterleek bloeide ze op. Hoewel het als stadsmens aanvankelijk best moeilijk had. ,,Ik moest wel wennen hoor, vooral aan de stilte. Maar nu vind ik het heerlijk. Ik heb hier echt mijn eigen plekje. Als ik me een keer niet lekker voel, zonder ik me gewoon even af en zet een muziekje op.’’

De tijd en de aandacht voor elkaar maken De Hulst voor zowel bewoners als medewerkers bijzonder. ,,In een ’gewoon’ verzorgingshuis ga je heel anders met cliënten om’’, vertelt Mandy. ,,Hier heb je de hele dag dezelfde zes mensen om je heen, dus je bouwt echt een band op. Je bent hier wel met je werk bezig, maar hebt ook tijd voor de bewoners. Als ik even niets te doen heb, ga ik gewoon met Ans foto’s kijken.’’ Ans knikt met een stralende glimlach. ,,Ze doet het goed hoor, ’t is een schatje!’’