De eerste prijs, het schilderij 'Forever Love' van de Niedorpse kunstenares Lilian van Soest, werd gewonnen door Trijnie Kuut-Wiegman uit Westerland. Zij schreef het gedicht 'Schemering' en bracht daarmee een ontroerende ode aan dementerende moeders, en moeders met soortgelijke aandoeningen. Het schilderij wil zij dan ook schenken aan verpleeghuis Magnushof in Schagen.

Maar ook de gedichten van nummer twee Harriët van Domselaar uit Callantsoog, en de als derde geëindigde Marianne de Jager uit Middenmeer mochten er zijn.

Hierbij zijn de drie winnende gedichten nog eens rustig terug te lezen:

(Derde prijs)

Onvermoeibaar

Ondanks de hoge leeftijd van 88 jaar,

viert zij haar verjaardag met eigen kinderschaar.

Ze geniet elke dag van het leven,

heeft ons het goede voorbeeld gegeven.

Mist ze in de voorraadkast iets,

gaat ze naar de winkel op de fiets.

Oppassen, strijken of kleding verstellen,

we kunnen haar ophalen maar wel eerst bellen.

Wij zijn trots op haar en doen nu in plaats van een cadeaubonnetje,

een nominatie voor moeders in het zonnetje.

Marianne Jager-Vaars uit Middenmeer

(Tweede prijs)

Moeder zijn

(Geschreven om aan te geven hoe moeilijk én mooi het moeder zijn is of kan zijn)

Mooi maar moeilijk: moeder zijn

Ik wist dat niet, ik had geen idee

Jong als toen, vertrouwensvol

Deed ik aan het leven mee

Werd ik zwanger en daarna

Ongekunsteld en naïef

werd ik moeder en ook nu

Heb ik mijn vier kinders lief

Maar het moeder zijn is méér

Ook nu zij volwassen zijn

Hen beschermen lukt soms niet

En dan doet hun lijden pijn

Machteloos kijk je dan toe

Hun verdriet snijdt door je hart

Onberekenbaar gevoel

Want ook hun geluk verwart

’t Is een mengeling van trots

Blijdschap en aanhankelijkheid

Moeder zijn: het is een eer …

En duurt tot in de eeuwigheid

Harriët van Domselaar, Callantsoog

(Eerste prijs)

Schemering

(Opgedragen aan alle moeders die in een tehuis vertoeven in verband met dementie, etcetera. Ook zij tellen mee voor Moederdag en blijven voor de kinderen de liefste moeder.)

Ze zit te doezelen voor het raam

Roep: hier ben ik, zeg haar naam

Dan kijk je op: herken je mij?

Denk het niet, toch kijk je blij

We bekijken foto’s uit het verleden

Daarvan weet je niet meer dan het heden

In jouw hand teer en broos

Houd je een pop vast op schoot

Wist ik maar hoe je denkt en ziet,

Maar jouw wereld ken ik niet

Wat had ik je dit graag bespaard

Toch ben je hierdoor niks minder waard

Kom naar buiten met me mee

Een tijdje wandelen met zijn twee

Wijs op de vogels en eenden tussen ’t riet

Merk dat je daar van geniet

Straks breng ik je wel naar huis

Want dat gebouw is nu jouw thuis

Neem afscheid met een zoen

Zullen dit eens vaker doen

Zet je op dezelfde plek voor ’t raam

Je pakt mijn hand vast, noemt mijn naam

Zomaar even helder weer van geest

Lieve mam, vandaag ben ik niet voor niets geweest

Trijnie Kuut-Wiegman, Westerland