Vluchteling Daniel wil hier de beste worden
In Pakistan werd Daniel Shahzada omdat hij een ander geloof heeft stelselmatig tegengewerkt en was hij zijn leven niet zeker, maar in Nederland krijgt het 17-jarige squashtalent alle hulp die hij kan gebruiken. ,,Hij hoort bij de senioren al bij de top twintig van Nederland’’, zegt Rick Luttikhuizen van Max Sports and Wellness in Beverwijk. De club hoopt dat de Pakistaanse vluchteling snel voor het eerste team uit kan komen.
Maar Daniel is gevangen door de regels van het Centraal Orgaan Asielopvang (COA). Samen met zijn moeder Joyce (zijn vader en twee zussen verblijven nog in Pakistan) is hij vanuit Peshawar naar Nederland gevlucht. Daniel en zijn familie zijn christenen en daarmee maak je geen vrienden in de Islamitische Republiek Pakistan, zoals het land officieel heet. Helemaal in het noorden van Pakistan, waar Peshawar ligt, is het erg onrustig. De Taliban pleegt regelmatig aanslagen op openbare gebouwen als scholen en universiteiten.
Hopende op een beter en veiliger leven, streek een deel van de familie vorig jaar oktober neer in Nederland. Daniel en zijn moeder werden geplaatst in een AZC in Weert, maar tussen de andere vluchtelingen, veelal moslims, voelden ze zich niet veilig. Via de kerk kwamen ze terecht bij een gastgezin in Bakkum, waar Daniel vertelde over zijn sport, squash. Ze reden hem eerst naar Reflex in Castricum, maar daar had hij geen tegenstand. Dus werd er koers gezet naar Meersquash in Hoofddorp, een topclub in Nederland.
Tegengewerkt
In Pakistan hoorde Daniel bij de top van zijn leeftijdscategorie, zegt hij bij Max in Beverwijk. ,,Maar ik mocht geen toernooien winnen omdat ik christen ben. Ik werd stelselmatig tegengewerkt. Ik kwam nooit verder dan de halve finale. Maar dankzij mijn vader ben ik toch zo goed kunnen worden. We werden door niemand geholpen in Pakistan, we moesten alles zelf regelen. Mijn vader is postbode en hij kende zodoende mensen die mij konden helpen aan een plek om te trainen. Ik wil er alles aan doen om net zo goed te worden als Jansher Kahn, en van de beste squashers die de wereld ooit gehad heeft. Hij komt ook uit Peshawar, de stad in het noorden van Pakistan waar ik vandaan kom. Met Jahangir Khan domineerde hij de sport in de jaren 80 en 90.’’
Om zo goed te worden als de Kahn’s (die overigens geen familie van elkaar zijn) moet Daniel vaak trainen, maar hij heeft al weken geen squashracket meer aangeraakt. Bij Meersquash kwam Daniel in contact met spelers van Max uit Beverwijk, dat ook een topclub in Nederland is. Rick: ,,Voor Daniel ideaal, dan kon hij met de fiets uit Bakkum naar Beverwijk rijden om te komen trainen. Hoofddorp is daarvoor net iets te ver. We hebben hem en zijn moeder een gratis lidmaatschap gegeven, want daarvoor ontbraken de financiële middelen. In zijn leeftijdscategorie is hij veruit de beste van Nederland, hij heeft bij de junioren al twee toernooien gewonnen en bij de senioren heeft hij hetzelfde niveau als onze mannen. Ik kon al niet meer van hem winnen. Vandaag is de eerste keer, maar hij heeft vier weken niet kunnen spelen.’’
Bedroefd
Hoewel Daniel altijd vriendelijk lacht en gedurende het interview steeds meer loskomt, is hij toch niet helemaal blij. ,,Ik moet met mijn moeder in het AZC in Weert blijven omdat ik daar naar school moet en Nederlandse les moet volgen. In Weert is ook een squashbaan, maar daar moet ik gewoon het lidmaatschap betalen. Daar hebben we echter het geld niet voor, dus ik heb al weken niet meer kunnen spelen’’, zegt hij bedroefd. ,,Ik hoop dat we binnenkort kunnen verhuizen naar een asielzoekerscentrum in de buurt van Beverwijk zodat ik weer kan trainen en wedstrijden kan spelen.’’ Kan hij dan in Weert niet ook aan zijn conditie werken? ,,Nee, als ik elke dag zou gaan trainen moet ik heel veel calorieën eten om voldoende energie binnen te krijgen. In het AZC moeten we het eten echter eerlijk verdelen met de andere vluchtelingen, dus ik kan daar helemaal niks doen.’’
Overgeplaatst
Met de hulp van het Wijk aan Zeese D66-raadslid Jacqueline Makbouli en Rick Luttikhuizen van Max hoopt Daniel en zijn moeder Joyce overgeplaatst te worden naar Haarlem of Amsterdam. Er is een brief gestuurd naar staatssecretaris Klaas Dijkhoff, met daarin opgenomen aanbevelingen van de squashbond en het NOC*NSF om aan te tonen dat Daniel een talent is die voor Nederland behouden moet blijven (zie kader). ,,Ik ben echt heel blij met de hulp die ik van iedereen krijg. Ik hoop dat ik en mijn vader, moeder en zussen in Nederland mogen blijven en dat ik hier kan trainen om als Nederlander de beste van de wereld te worden. Daar wil ik alles voor geven.’’