Oude trouwe menners van de Folklore zoals bijvoorbeeld Kees Kooij sloeg de schrik om het hart toen ze een brief ontvingen van de Folklorestichting. Ze zouden alleen nog mee kunnen rijden in de wekelijkse optocht als ze een menbewijs hadden.

Die hebben de ouwe getrouwe menners niet. Boerenjongens van weleer als ze zijn. Ze hebben het mennen nog gewoon van huis uit geleerd. Op het bedrijf. Ze hebben geen menbewijs als proeve van bekwaamheid nodig, hebben hun kunnen in de praktijk al meer dan eens bewezen.

Kooij zag zijn laatste jaar als menner in de optocht in rook opgaan. De Folklorestichting liet haastig weten dat de eis van een menbewijs alleen gold voor nieuwe menners. Maar good-old Kooij was er toen al klaar mee en bedankte voor de eer. Wees op de brief waarin het menbewijs-eis werd aangekondigd. Daarin werd toch echt gesproken van een voorwaarde voor alle menners. Dus ook de ouwe getrouwen die het ’vak’ in de praktijk hebben geleerd.

Jammer, hoe zo’n miscommunicatie een waardige afscheidstournee op de bok in de wielen rijdt. Misschien kan met wat minder West-Friese stijfkoppigheid van beide kanten dit menongelukje nog weggepoetst worden?