Vroeger zag ik haar elke week, ze was stagiaire bij de masseur van onze club. Ninja kreeg kort verkering met Tiemen, onze linksback ’had regelmatig pijntjes’. Tiemen: ’Morgenavond maar weer eens naar de gouden handjes, stagiaires moeten oefenen’. Na Tiemen ging Ninja een lang weekend met reservekeeper Frederik, volgens geruchten ook heel eventjes met Cees Jan, anderhalf uur, misschien wel in datzelfde weekend, om vervolgens door te pakken met Klaas. Klaas bleek geen wisselspeler, met hem ging ze zeker een jaar. ’Klaas Vaak’. We waren jaloers op hem, want onze knijpkat was leuk en iemand die zo jong al zo goed kon masseren, deed volop mee in de stoutste jongensdromen. Je zag Ninja en je hamstring speelde op.

Ninja was ’voetbalvrouw’ en deed op haar manier aan teamgeest. Voetbaltéám-vrouw, door al die liaisons, ook buiten onze vertrouwde club. Want Ninja was geen thuisfluiter: soms kwam er een voetbalploeg op bezoek waarvan sommige spelers in de kantine (biljart) heftig omhelsd werden. ’Jij hier?’ ’Ja, ik hier, hier masseer ik’.

Met Klaas ging het over, wetmatigheidje, en met invaller Egbert ook. Egbert had via zijn vader/terreinknecht de sleutels van het voetbalcomplex (kantine, biljart), en vertelde graag over de nachtelijke escapades, op smaak gebracht met kleedkamerhumor.

Tenslotte ging Ninja trouwen, met Charles, die nog in de jeugd speelde toen Ninja al volop masseerde. Ze kregen twee kinderen, jongste zoon Sjors speelde jarenlang voor de club, trouw stond Ninja langs de lijn. Voetbalvrouw werd voetbalmoeder.

Ik hoorde over haar overlijden.

’Was ze nog met die Charles?’ vroeg ik Ger, club-insider. Hij keek verstrooid. Wat een naïeve vraag, Charles was allang uit beeld.

Ik hoorde nieuwe anekdotes: Ninja was haar hele leven hetzelfde gebleven, wisselende contacten, trouw aan de club. Alleen, de laatste jaren zagen ze haar nooit meer. Naar verluidt woonde ze alleen, zelfs in een andere provincie. Ger: ’Ze verloor haar zoon Sjors door een stom auto-ongeluk, daarna wilde ze hier niet meer komen’. Ik knikte. Ger: ’Dus we waren nog best verbaasd toen het verzoek van haar oudste zoon kwam, dat Ninja per se in onze kantine opgebaard wilde liggen’. Allemaal waar: bal is rond, cirkel is rond

En inderdaad, Cees Jan had ook afscheid genomen. En Tiemen. Ja, en Klaas natuurlijk. Ger: ’Op een bepaald moment was het zelfs druk’.