Voor mij, sinds 28 maart kluizenaar, was Josina er zaterdag. ’s Ochtends, helemaal voor mij alleen. Een onverwachte ontmoeting in het kapelletje aan de Keins, voorbij Schagen. Als deugdzame onderbreking van een ritje op de racefiets wilde ik daar even heel dicht bij Tiny zijn. Samen met een kaarsje.

Maar Josina leidde mij af. Haar schuld. Met een goedkeurende twinkeling in de ogen bleef zij mij aankijken. Josina, de schat.

Josina van Beieren heet ze. Vrouwe van Schagen, overleden in 1543. In het kleine bedevaartsoord op de Westfriese Omringdijk hangt zij aan de muur, als de stichter van de kapel in 1519. Omringd door 31 lege zitplaatsen knikte Josina - mijn Josina - mij lief toe. ‘Het is goed, die vreemde mannen’, fluisterde zij.

Wandelaars passen zich overal aan, ik weet het. Dus onderweg naar Santiago de Compostela de slaapkamer van de albergue de peregrinos delen met andere, vermoeide voetreizigers? In een gîte municipal overnachten in dezelfde ruimte? Josina vindt het goed. De camino, de eeuwenoude pelgrimsroute naar Spanje, verbroedert, dat straalt zij uit. Nog een week Josina. Nog zeven dagen kan je mij afleiden. En daarna is het ook afgelopen met die vreemde mannen.