Haring overleed in maart 2013 in het ziekenhuis aan de gevolgen van een darmperforatie. Volgens de nabestaanden was dat niet nodig geweest, als het behandelend personeel adequaat had opgetreden. In plaats daarvan werd volgens hen fout op fout gestapeld en raakte de patiënt in een shock, met fatale gevolgen.

Nadat overleg met het ziekenhuis over de kwestie was vastgelopen, maakte de familie de zaak aanhangig bij het tuchtcollege. Er werden aanklachten ingediend tegen een arts van de spoedeisende hulp, een chirurg, een verpleegkundige en een anesthesist.

De arts had geen diagnose gesteld, de chirurg kwam niet naar het ziekenhuis om de patiënt te bekijken, de verpleegkundige greep niet in toen de toestand van Haring verslechterde en de anesthesist diende tijdens een operatie te weinig zuurstof toe, was een deel van de verwijten.

Patiëntveiligheid

Bovendien stond het overlijden van de patiënt volgens de familie niet op zichzelf: dat zou al vaker op een vergelijkbare manier zijn gebeurd. Daarom moest ook Michel Galjee van de raad van bestuur van het Waterlandziekenhuis zich verantwoorden bij het tuchtcollege. De patiëntveiligheid in het ziekenhuis zou in het geding zijn, stellen de nabestaanden.

De gedaagden zelf maakten tijdens de zitting duidelijk dat ze allemaal naar eer en geweten hebben gehandeld. Dat begon met de verpleegkundige, aan wie de patiënt ’s avond laat ter observatie werd overgedragen nadat hij aan het begin van de avond per ambulance naar de spoedeisende hulp was overgebracht. Toen was de patiënt ’niet vitaal bedreigd’, verklaarde ze.

Maar ook: ,,Deze man was zieker dan dat mij overgedragen werd.’’ Volgens haar verslechterde zijn toestand in de loop van de nacht en werd hij daarna overgeplaatst naar de intensive care. ,,Het is verschrikkelijk wat die man is overkomen, maar ik heb mijn werk goed gedaan.’’

Calamiteiten

De anderen hadden een vergelijkbaar verhaal. De chirurg maakte een verdedigbare inschatting door niet spoorslags naar het ziekenhuis te gaan om Haring zelf te onderzoeken en de anesthesist heeft zijn best gedaan. Bestuurslid Galjee van het ziekenhuis gaf aan dat het ziekenhuis veel geleerd heeft van deze zaak. ,,We doen zo ons best, maar calamiteiten kunnen gebeuren.’’

Alleen de arts van de spoedeisende hulp erkende dat hij een steek had laten vallen toen hij geen diagnose kon stellen. ,,Ik kon er de vinger niet opleggen.’’

Hij belde voor overleg met de chirurg die weekenddienst had, maar de conclusie was dat het niet ging om een levensbedreigende kwestie. De man heeft enkele maanden na het voorval ontslag genomen. ,,Het raakt me dat het voor de familie zo onmenselijk is gemaakt, tot het punt dat we nu hier zitten.’’

Het tuchtcollege doet op 24 november uitspraak.