Terwijl het lijstje met dingen-die-je-echt-moet-doen maar langer wordt en werk zich opstapelt, wil ik wel eens wegdromen over onbelangrijke baantjes. Want die zijn er.

Lijkt me heerlijk, een simpel baantje. Want wie zou er nu hebben gedroomd van een bestaan als appeltjesbestickeraar? Je komt ’s ochtends binnen, ergens in een ander land - want het zijn altijd de appels uit Frankrijk of Nieuw Zeeland waarop je zo’n stickertje aantreft. En dan lekker de hele dag plakken.

Dat zal me met de echte appels die je hier langs de weg kunt kopen, nu nooit gebeuren. Die zijn altijd stickerloos. Het buitenlandse spul niet. Iemand vindt het nodig om er een plakkertje op te duwen. Het heeft dus nut. Bij mij werkt het vooral andersom, het geeft irritatie. En omdat ik regelmatig vergeet dat plakkertje weg te halen, belandt het ook opvallend vaak precies tussen de tanden. Probeer je dat weer weg te sputteren.

En dan nog: wat opgaaf moet het zijn, elke dag weer duizenden plakkertjes. Wat dus ook aangeeft dat mijn gezonde hapje al aardig bepoteld is voordat ik het in handen heb. Vandaar de afkeer van appeltjesbestickeraars.

Blijf er vanaf, joh!