En dan denk je dat je als Tukker de nodige contrasten al hebt meegemaakt... Zo leer ja al gauw dat Amsterdammers je niet-begrijpend aankijken wanneer je een gesprek afsluit met ’ajuus!’ Dat Alkmaarders de klemtoon heel anders leggen (Lééghwaterbrug - knoop het in je oren) en dat buiten Twente niemand de koekjes ’slof’ lijkt te vinden.

Als ik voor een heerlijke barbecue bij mijn bourgondische West-Friese schoonfamilie aanschuif, gaat er opnieuw een nieuwe wereld voor me open. Zo blijkt ’pittig’ niet te slaan op een lekker gekruid stukje vlees. Welnee, we vinden elkaar gewoon aardig. En dat sjouwtje dat nog af moet? Ah, koeteldekoet hoor. „Waja”, zegt een neef nonchalant. „Biertje?” En koekjes? Die zijn in deze regio nooit slof, vertelt mijn vriend. „Die zijn bol.”

Ik kan er van genieten. Het Nederlands dat ik spreek is inmiddels een interessante mengelmoes geworden van ABN met een vleugje Twents, wat gekscherend Amsterdams en dat West-Fries kan het naar mijn mening alleen maar verroiken. Ho, daar ga ik al.

Ach, skitterend toch.

Ajuus!