Pepijn Spijkerman is de zachtaardigheid in persoon. Wanneer hij vertelt dat hij liefde en blijheid voelt wanneer het goed gaat op het podium, dan geloof je dat. En wanneer hij daaraan toevoegt dat hij liefde is op dat moment, dan neem je dat zonder meer aan. De 29-jarige singer-songwriter weet wat hij zegt, hij spreekt uit ervaring.

Een paar jaar geleden was hij nog een melancholische kampvuurzanger met gitaar. Hij grijnst zelf ook een beetje bij de gedachte. ,,Die melancholieke dude was ik helemaal niet, maar je moet accepteren wie je op dat moment bent, als artiest. Je kan niet altijd de muziek maken die je graag wil, gewoon omdat je dat nog niet kan. Ik zou heel graag een heel goed soulliedje schrijven, maar dat kan ik niet. De California seventiesrock, dat is wel mijn straatje en dat vind ik ook te gek. Daarmee raak ik steeds meer verweven.’’

,,Wanneer je zegt: ’dit ben ik’, gebeurt er iets magisch. Dan vind je je eigen stem en kun je iets doen wat niemand anders op de wereld kan. Aan de andere kant geloof ik ook wel in de uitspraak van Bob Dylan, dat je in een ’constant state of becoming’ bent.’’

Met een groep ervaren Hoornse vrienden formeerde Pepijn een band waarmee werd opgetreden en verdere plannen werden gesmeed. Toen recent bleek dat er prangende levensvragen op zijn pad kwamen die beantwoord moesten worden, trapte hij op de rem; pauze, rust. De band geeft hem de ruimte.

,,Ik ben iemand die het discomfort opzoekt. Beter een snelle, pijnvolle groei, dan alles gelijkmatig maar langzaam. Maar ik kijk nu wel uit naar het moment dat ik weer rust voel in mezelf en we voluit verder kunnen. Ik heb heel veel zin om te toeren met deze band.’’

Een voorproefje van zo’n serie optredens komt eraan; de band speelt komende maand een week lang op Oerol, sluit daarna de Hoornse Stadsfeesten af en doet nog een optreden op Summer Breek in Etersheim. Pepijn weet inmiddels hoe hij zich op spannende dingen moet voorbereiden: onverantwoordelijk relaxed.

,,Dat is een trucje met mezelf. Ik zeg dat het me allemaal geen fuck uitmaakt, of zelfs dat ik ergens helemaal niet heen ga. Dan laat ik het los. Niet vanuit het oogpunt iets niet te doen, maar juist om het beter te kunnen doen. Aan zenuwen heb je niks. Het is zo zonde, want een optreden duurt maar zo kort. En niet op safe spelen op het podium, want je gaat dan weliswaar niet af, maar er ontstaat ook geen genialiteit. Ik wil het doen als Jimi Hendrix: elke avond anders en de volgende dag niet meer weten hoe je iets gespeeld hebt. Mijn doel is om mensen een fijn gevoel te geven en te inspireren. Ik wil liefde en blijheid uitstralen op het publiek.’’

Pepijn Spijkerman, The Dawn Brothers, Manifesto Hoorn, zaterdag 13 mei, 21.30 uur. Kaarten 8 euro in de voorverkoop (manifesto-hoorn.nl), 10 euro aan de deur.