We keken, we zagen het licht van rood naar groen springen, we zagen de eerste honderden meters van de race en dan gebeurde er iets opmerkelijks… Als de dure auto’s eenmaal in een rij reden, als de snelheid hoog was, als de volgorde voor de eerste minuten bepaald was, als we wisten dat iedereen veilig door de start en de eerste ronde was gekomen, loste de groep mannen heel snel op: een ieder ging zijn ding doen, ging terug naar de montagekamer, ging Go Ahead Eagles - Ajax zitten bekijken of begon een gesprek over de laatste cd van ELO.

Ja, in de kantine bleef het toestel afgestemd op de race en mensen die langsliepen, op weg naar een tosti of een kop thee, keken even naar de zoemende, snelle auto’s, zagen wie er op kop lag en gingen verder met hun bezigheden; het monteren van korfbal of het voorbereiden van de toto-uitslagen.

Ik weet dat ik meer naar het gedrag van de mensen dan naar het beeld van de autokoers keek. Wat trok ons mensen toch zo aan bij die startbeelden? Henk Terlingen, ooit mijn voorganger en grote voorbeeld bij Studio Sport en een fervent raceliefhebber, zei het ongeveer zo: ,,Wij mensen kijken daarnaar omdat de kans groot is dat we iets sensationeels en iets afschuwelijks zien. De kans op een crash in de eerste bocht is groot, de kans dat ze links en rechts van de baan caramboleren is groot en ergens zit in ons mensen een misschien wel verborgen verlangen naar zo’n moment te kunnen kijken. Botsende dure auto’s op een circuit is veel interessanter dan botsende, tweedehands wagentjes op straat, nietwaar?”

Het zien verbranden of verongelukken van een medemens is vreselijk, wreed en laat een grote schok bij de toekijker achter, maar ergens heel diep in ons 'zijn' gaan we juist kijken omdat de mogelijkheid tot een flinke crash juist bij die start het grootst is.

De komst van Max Verstappen heeft ervoor gezorgd dat de interesse in deze sporttak in ons land weer wat opgeschroefd is. Ik ook kijk naar de uitslag en ik probeer de gang van zaken in die wereld te volgen. Nu echter lees ik dat de tsaar van deze sport, Bernie Ecclestone (een piepklein mannetje dat pedante laarsjes met hoge hakken draagt) zijn sport op een wel bijzondere manier in de etalage zet: het wordt saai en bepaald niet leuk, zegt hij. Ze gaan achter elkaar aan rijden en er valt weinig goeds te verwachten komend seizoen.

Toch weet ik dat ondanks deze vreemde uitspraak er mensen gaan samenhokken in studio’s en weer naar de startbeelden gaan kijken. Dat gevoel van weleer blijft namelijk. De kans op… die klapper.